Een mooie oude man?!
'Zo Bart, wat word jij een mooie oude man, zeg?!'
Het was niet bepaald het welkom waar ik op bedacht was, na een week hard werken en een autorit van 80 km.
De ceremoniemeester realiseerde zich de wat pijnlijke impact van zijn begroeting, die kennelijk was af te lezen op mijn gezicht. Ik zette mijn geraaktheid nog even aan met een verbaasde grimas. Die maakte des te meer indruk door de opvallende pleister boven mijn rechterwenkbrauw, waar ik tijdelijk mee rondliep. Dat was nodig vanwege een hechting die de huidspecialist had aangebracht, na het wegsnijden van een verdacht 'plekje met bloemkoolstructuur'- voor de zekerheid en voor onderzoek.
'Ik bedoel echt mooi, het is een compliment!', bood de ceremoniemeester nog aan, ter verzachting van mijn 'leed'. Ik wuifde zijn ‘compliment’ met een kort gebaar weg en begroette de rest van het selecte gezelschap.
De ceremoniemeester had ons bij elkaar georganiseerd voor de bacheloravond van een goede vriend. Een verrassingsdiner in een visrestaurant aan het water. Ik zag de gezichten, en besefte dat de ceremoniemeester er toch niet ver naast zat: oude mannen waren we, of hard op weg het te worden. Want ook de bruidegom in spe, de jongste in het gezelschap, was al 40-plus, meervoudig vader, het werd zijn tweede huwelijk.
Dus geen bacheloravond in de wilde zin: geen yab yum, geen stripteasetaart met paaldanseres of enig andere 'nog één keer en dan is het klaar' uitspatting. Integendeel. Het was een ingetogen bijeenkomst met gecultiveerde conversatie, goede wijn, over en weer een kwinkslag, af en toe een wegdwalende blik naar de ronde vormen van de vriendelijke jonge serveersters. Oude mannen dus.
Maar ja, een mooie oude man!? Het bleef rondzingen door mijn grijze cellen. Onderweg terug, ’s avonds in bed, de dagen erna. Het appelleerde toch aan mijn ijdelheid Ik was wat alerter op reacties van vrouwen die ik tegenkwam in het werk, op straat. Misschien verbeelding, maar bleven blikken soms niet wat langer op mij gevestigd?
--------------
