Laat ons maar schuiven?

Het kan niemand meer ontgaan. Er waart een fenomeen door ons land, een beweging, een gebaar. Het schuif gebaar. Alsof we een licht lopende schuifdeur opzij duwen. Het gaat bijna vanzelf, zo lijkt het voor de neutrale toeschouwer. Met een soepele beweging vanuit de pols plaatsen we de vingers ontspannen op ‘de deur’ en zwaaien deze als het ware opzij.
Trouwens, zwaaien? Beter is aaien, of vegen; ja, dat is het: een aaiende veeg-beweging.
Maar voor het gemak houden we het op schuiven. Steeds meer mensen doen het! Ook u waarschijnlijk.

Ik heb het natuurlijk over het gebruik van onze smart Phone, de iPad of elk willekeurig concurrerend ander tablet. Met de vingertoppen lichtjes op het scherm van het apparaat, schuiven we van pagina naar pagina, van beeld naar beeld, van menu tot menu, van enzovoort tot et cetera. 

We houden even stil als we op iets interessant stuiten, maar hebben we genoeg gezien, dan vegen we het oude plaatje weg en een nieuw beeld tevoorschijn, net zo makkelijk, in één gebaar. Laat ons maar schuiven. En we schuiven ook steeds meer in het openbaar. Kijk maar eens even omhoog van je Phone of Pad en zie de echte wereld om je heen. Bijna iedereen is bezig met een schuif apparaat.  In de trein, in de kroeg, in de studiezaal; en ook thuis in het gezin zit iedereen gezellig in de woonkamer te schuiven. Digitaal sjoelen, mag ik even aanschuiven?

Je zou er een filmpje van moeten maken, ritmisch monteren met klassieke walsmuziek. Op elke derde tel van de driekwartmaat zie je iemand een veeg uitdelen.  Een Twee Schuif, Een Twee Veeg, Een Twee Schuif… Lijkt me hilarisch. Opbouwen van klein - een enkele persoon, normaal gebruik - tot en met een vol stadion waar het publiek strak gedirigeerd aan het schuiven is, inclusief de wave. Laat ons maar schuiven.

De techniek gaat verder. Hoe lang zou het nog duren, voor de volgende situatie realiteit is? Stel, je zit in de trein, je OV is verlopen, en de controleur staat voor je neus. Er dreigt een forse boete. Maar als de bon wordt uitgeschreven, veeg je het hele beeld gewoon opzij: weg conducteur, weg boete. Of je dan nog steeds in de trein zit, weet ik niet, maar dat is weer een andere technische uitdaging. Selectief schuiven, denk ik.

Handig toch, zo'n toepassing?! In de file? Schuif ‘m opzij! Jehova getuige aan de deur? Geef ‘m een veeg! Iemand anders op jouw parkeerplaats? Schuif ‘m zoek! Je Ex/die blijft zeuren? ZZoeeff, met een strakke veeg is het stil.  

Nog mooier zou het zijn als we een betere wereld bij elkaar kunnen schuiven; alle dictaturen, criminaliteit, milieuvervuiling, maatschappelijke/sociale misstanden, vegen we aan  tot we het perfecte plaatje hebben, zonder armoe, honger en geweld.  Zo zetten we de werkelijkheid letterlijk naar onze hand.

Keep on dreaming, zegt u? Graag, want zonder dromen, kom je nergens.  Dus ik zeg: laat ons maar schuiven. Wel een waarschuwing, schuif met mate, want anders loopt u een verhoogd rsi-risico, en zit je voor je het weet met een schuif-pols.

Ervaringen rijker

Bart met kompaan Hugo (HBA)

Was afgelopen maanden betrokken bij een hectisch project vanuit mijn vaste betrekking bij Keijzer Communicatie.  Toerde wekenlang samen met een prima kompaan van het HBA door het land met ‘dat leuke busje’ ter verkondiging van de blijde boodschap. Namelijk dat ambachten onmisbaar zijn, dat het vaderland vakmensen hard nodig heeft! En dat je als jongere dus slim bent als je kiest voor ‘het ambacht’.

The King and I

Het busje bracht ons naar vmbo scholen in Hoogeveen, Klazinaveen, Middelharnis, Leidschendam, Eindhoven, Tilburg, Brielle en meer. De bustour was de aanloop naar De Week van het Ambacht. Die speelde van 8 t/m 15 april met regionale events in het hele land, wij hopten met een bonte karavaan van locatie naar locatie met tientallen mensen die passievol hun ambacht promoten. Lange dagen: om zes uur opstaan, half zeven het busje in, maar eerst de accuklem aansluiten (want die moest er voor de nacht af, om te voorkomen dat de stroom zou weglekken). Dan 1 a 2 uur pruttelen over ’s herenwegen, zonder radio, en direct contact met de buitenlucht. Maar je wordt wel gezien!.  

Reaching for the sun

Lange dagen als gezegd, die vlogen voorbij, met quizjes presenteren, foto’s maken, interviewtjes, en’s avonds een pers/webverslag maken en foto’s selecteren; 11 uur per dag, makkelijk. Vermoeiend maar zeer de moeite, leuk, met prima resultaten: in 6 dagen tijd bijna 10.000 bezoekers, heel veel persaandacht, incluis primetime televisie en radio. De boodschap, van de onmisbare ambachten begint door te dringen. De hoogste tijd.

Zo’n project houdt je fit en scherp. Ontmoet inspirerende mensen, en loopt tegen bijzondere zaken aan, persoonlijke uitdagingen. Zoals, in Hoogeveen, het vasthouden van een Konings Python, jonkie weliswaar, krap 1,5 meter, maar al krachtig. En in Den Haag overwond ik mijn hoogtevrees door in een glazenwassersbakje te stappen, en dan met zo’n telescoop arm omhoog, 25 meter, een fantastisch uitzicht op ‘Ooh Oh Den Haag, mooie stad achter de Duinen’, en op ooghoogte de nieuwe naam van het Kyocera stadion (ADO, dus).

Held in't bakkie

Ook een aparte ervaring was het rijden op een SegWay. Best wennen, het vraagt een stukje coördinatie en evenwichtskunst, maar dan ga je soepel. Al werd ik wat overmoedig, en kon ik net vermijden dat ik frontaal op een container zou knallen. Trouwens, was de uitvinder van dit mobiel vernuft er zelf niet mee dodelijk verongelukt? I did it SegWay.

I did it Seg Way

Wat ik ook leerde is ‘twitteren’. Als BarthoC strooide ik dagelijks tal van tweets rond over de belevenissen tijdens de bustour en de Week. Ik vrees dat ik verslaafd ben. De Week is voorbij, maar ik tweet dagelijks.  Heeft wel wat. Een bijzondere ervaring is dat ik via Twitter weer contact heb met de reclameman die mij bijna 30 jaar geleden de kans gaf in het communicatievak. Als copywriter, nog met papier en pen, ambachtelijk dus. Maar al snel kocht ik een elektrische typemachine.  En daarna leende ik 12000 gulden voor mijn eerste PC met printer en software, en een 11 inch ambergroen scherm. Inmiddels ben ik zeker 10 PC’s verder, en vlak voor de Week van het Ambacht kocht ik mijn eerste iMac. Werkt prettiger voor film en fotowerk, maar ook tekstschrijven gaat prima. Dit is mijn eerste iBlog.