Een Gele Kerst

Daar sta je dan. Voor de hoofdingang van het ziekenhuis in Nieuwegein. Dubbel gevoel: blij dat je het gehaald hebt, want na de klap onder de motorkap leek verder rijden een illusie. Het gebeurde op twee kilometer afstand van het ziekenhuis, optrekkend bij een groen stoplicht: 'Pang' Of meer, een harde PLOP! Alsof iemand een turbo-fles Champagne ontkurkte, en de kurk knalhard tegen de onderkant van de motorkap dreunde. We schrokken allebei; mijn dochter moest om drie uur beginnen op de dialyse-afdeling; en ik bracht haar. Eerste Kerstdag of niet, de gezondheidszorg gaat 24/7 door. In tegenstelling tot onze auto, die na de ontkurking aangaf niet veel verder te willen.  Als een dronken geit bokten we over de weg. Ik stopte in de berm, wierp een blik onder de motorkap, maar zag niets. Het zat dus dieper, shit! Weer voorzichtig proberen, hoeveel gas kon ik geven? Weinig of niets, bij teveel gas hing er  meteen een zwarte pluim achter de auto, hoezo, witte kerst? Zwarte kerst! dacht ik.

Ik vond echter een evenwicht in het gas geven en met samengeknepen billen pruttelden we toch door tot het ziekenhuis. Dochter in elk geval op tijd.
Maar een dubbel gevoel: want ik stond met een defecte auto. Bellen met de ANWB-hulpcentrale, druk druk druk, natuurlijk. 'Dat gaat zeker een uur duren, meneer Van der Harst. Onze medewerker belt u, zodra hij in de buurt is.' Maar geluk bij pechik stond voor de centrale hal/ingang, inclusief  de geopende ziekenhuiswinkel annex koffie-shop. Ik kon zelfs comfortabel binnen zitten, onder de kerstboom, met een beker cappuccino en een National Geographic magazine.  Met uitzicht op de auto. Zo is een uur wachten, desnoods langer, wel te overzien.

 

Maar ik had mijn cappuccino nog niet op, toen mijn mobiel ging. De ANWB! 'Waar staat u precies?' Terwijl ik mijn positie uitlegde, draaide de ANWB bus al de inrit op. En oh, wat is geel dan een mooie kleur! Hoezo, witte kerst? Een gele kerst!

Henk, de ANWB-man, was niet alleen. Zijn dochter was een middag mee om eens te zien,  hoe Papa hun brood verdient. "En we doen meer dan alleen auto's maken. Je hebt ook je  administratie en je organisatie. Je hebt je eigen winkeltje." Zijn dochter was ook mee, omdat hij binnenkort bij haar op school een presentatie verzorgt over het ANWB werk. "Het is goed als kinderen weten wat er allemaal kan, als ze later een beroepsrichting kiezen. En dat dit een prima beroep is." Dat was ik roerend met hem eens, uiteraard.
Ik vertelde dat ook ik hier met mijn dochter was. Dat zij al een beroepsrichting had gekozen,  geneeskunde , en als studentenbaantje in het ziekenhuis werkt. We filosofeerden nog wat over de toevallige samenloop van twee vaders, twee dochters en het belang van hulpverlening.  

Nu was mijn auto aan de beurt voor een EHBO behandeling. Henk had het euvel snel gelokaliseerd. Een losgeslagen turboslang. Zijn diagnose klonk als reden voor een acute ziekenhuisopname. Al heb ik geen idee waar die turboslang zit; ik weet nu wel dat het belangrijk is dat ie goed zit.
De auto ging op de krik, Henk schoof onder de auto, en zorgde met een handige ingreep voor een oplossing. Operatie geslaagd. De motor draaide weer als een zonnetje. We namen afscheid en ik beloofde de intussen geschoten foto's toe te mailen.

Henk, bedankt! En succes met de presentatie.

Tip: klik op de foto's voor een grotere beleving.