Genoeg leuke dingen te doen als 50-plusser. Dagje zeilen bijvoorbeeld op het Haringvliet. 'Al was het alleen maar voor de haring', denk je dan als Scheveninger. Maar ook zonder haring - geen vis gezien - was het goed toeven aan boord van de Bavaria. Dat is een scherp jacht, voor een bemanning van acht. Wij waren met vier, twee stellen. Zo maar een dagje dobberen op het vliet. Voor mijn liefhebbende echtgenote was het zelfs de eerste keer aan boord van een dergelijk professioneel vaartuig. Maar binnen het uur stond ze als een volleerde schipper aan grote stuurwiel in de kuip. Nu was het kwa windkracht een ideale dag om kennis te maken met de zeilkunst. Het waaide niet tot nauwelijks, genoeg om vooruit te komen.
En te genieten van de rust die uitgaat van het watergekabbel langs de boorden (bak en stuur.) In de kajuit was het geluid zelfs sfeervoller.
Wat bracht ons eigenlijk aan boord van dit zeilschip?
Wel, het feit dat de eigenaar van het schip eerder dit jaar zijn 50e verjaardag vierde en mij gevraagd had om de festiviteiten tot ongekende hoogte op te stuwen met mijn onnavolgbare grappen en komieke gedichten en liedjes. Al viel dat in de uitwerking wel mee, voor een tamelijk gemeleerd gezelschap. Wat ik er voor wilde hebben? vroeg hij. Nou ja, flesje wijn? Nou, dat werd iets aangekleed.
En zo werd de beloning in overleg, een dagje zeilen. En hoe?!
Een prima ruil, bedacht ik aan het eind van een rustgevende inspirerende dag op het zonovergoten Haringvliet. We staken terug van Hellevoetsluis naar de thuishaven, de avond viel en ons schip lag op ramkoers met de boeg priemend richting de zon die onderging aan een wolkenloze verkleurende hemel. Een ansichtklaart sunset, maar dan echt. Je wordt er vanzelf poetsich van, melancholisch.
Op de voorplecht trachtte ik vergeefs de grootsheid van dit natuurschoon te vangen met de filmcamera. Het zal er ook wel op staan maar de echte beleving ligt verankerd in dat ene moment. Net zoals het unieke moment, maanden geleden tijdens die 50e verjaardag van onze schipper. Het feest was gelopen, er werd nog wat nagesoesd. Een van de gasten, een verstandelijk gehinderd meisje liet me weten dat ze mijn gitaarspel heel mooi vond. Ze sprak wat onstuimig van enthousiasme.
En ze vertelde dat zij om 2400 uur jarig zou zijn. Ze werd 17. Het was 5 voor 12... 'ik ga voor je zingen straks' zei ik in een opwelling. En ik pakte mijn gitaar weer uit de koffer.
Ze ging trots op een tafel staan. De andere gasten begrepen dat er iets te gebeuren stond. "Ik ben jarig,. en die meneer gaat zingen!' Ze glunderde als een soapster die op het punt staat een gramy te winnen. En om 12 uur zongen we haar toe: Lang zal ze leven. Happy Birthday. Er is er één jarig. Ze genoot zo intens. Dit was haar feest. Een uniek feest van 60 seconden.
Even later ging ik weg. Ze kwam afscheid nemen en omarmde me vol overgave, ze klemde me vast, en ik ervoer even een moment van benauwend maar waar geluk. Voor mijn gevoel schampte ik even langs de ware zin van het bestaan:
Dat je een druppeltje geluk kunt schenken voor een ander...?
En zacht sissend zakte de zon achter de dijk van het Haringvliet.
