TMI-a, of het Nachtkastje syndroom

Vanmorgen werd ik wakker naast mijn nachtkastje. Nou ja, nachtkastje? Het is een halfhoog boekenkastje, dat mooi past tegen het korte muurtje naast mijn bed. Nou ja, mijn bed? Het is óns bed, tweepersoons. Ik bewoon het linkermatras, gezien vanaf het voeteneinde. We kozen bewust voor losse matrassen, om elkaar niet te storen door ieders nachtelijk gedraai, wat trouwens wel gezond schijn te zijn voor de bloedsomloop - dat draaien dan, niet het storen. Het feit dat snurkgeluid zich niets aantrekt van losse matrassen, is een ander verhaal; gelukkig kunnen we er allebei wat van. Op de beste momenten snurken we zelfs synchroon, en hebben we er geen van beide last van. Al weet ik niet, hoe de buren het hebben met onze dubbelsnurk.

Het nachtkastje dus. Dat vooral dienst doet als boekenkastje, want ik lees veel in bed. Maar er zit niet echt structuur in. Dat ik meestal vijf of meer boeken door elkaar lees, is nog te overzien, maar daarnaast zijn er ook tijdschriften, vakbladen, weekend-bijlagen en hier en daar een voorbijkomende handleiding (van de nieuwe iPhone, recentelijk). Je wilt bijblijven per slot van rekening.

Terwijl mijn ogen moeizaam scherp stelden, bijziend als ik ben, drong tot me door dat het weer eens zo ver was: een acute TMI-A: = Too Much Information-Alert! Want er lag weer te veel leesvoer rondom. Een boek over de werking van muziek op onze hersens, een aangrijpend verslag van een familie over een vergeefse zoektocht naar hun ontvoerde en waarschijnlijk door Colombiaanse guerrilla’s vermoorde zoon/broer, twee gedichtenbundels, een boekje over taalgeschiedenis, een studie over al dan niet maakbaar geluk en mentaal vermogen, een historische thriller. En meer: diverse edities van Onze Taal, van EOS, Computer Idee, een stapel weekendbijlagen van de Volkskrant en Financieel Dagblad. En die kranten zelf moet ik ook nog….. Help! Alert! Too Much Information! . Zeker in combinatie met een weekje tv beelden en deskundigencommentaar over Haïti, de commissie Davids, de financiële crisis, …de .. Help! Too Much Information! 

Naar adem snakkend schiet ik overeind, en voel meteen - Au! - een scheut in m’n linker hamstring, Oh, ja die was er ook nog, verrekt bij het schaatsen, met een zwartblauw dijbeen als medaille. ‘Een Hematoom’ riep dochterlief meteen toen ze de plek zag. (Zij kan het weten, als student geneeskunde. Maar dat terzijde. )

Ik kleed me snel, want ik weet dat nu nog maar één ding helpt: de hond uitlaten. Beneden zie ik dat de twijfelsneeuw die gistermiddag mottig inzette de hele nacht heeft doorgezet. De wereld is weer wit! Het blijft mooi. Witte deken van vrede. Dempende watten voor een overborrelend brein. Noodpreventie ter voorkoming van een TMI-I, een Too Much Information Infarct, dat leidt tot langdurig apathisch staren. Alles beter dan dat.

Ik start de hond en stap de sneeuw in. Stoere sporen stappend in de maagdelijke sneeuw. Bij de weilanden zie en hoor ik duizenden verzamelde trekganzen, die als op commando in één enorme wolk opstijgen en luid communiceren het luchtruim kiezen. Wat een mooi gezicht, ‘fabeltastisch’ hoor ik een voorbijganger fluisteren. En zo is het. Ik laat het over me komen, en voel hoe de gevarenmeter weer in het groen zakt. Gevaar geweken. Er droomt zelfs een zilverreiger voorbij.

Straks eerst maar eens het nachtkastje opschonen... 




tIp: klik op de foto's voor vergroting.

BodyScan 2010

Welkom in 2010! Het nieuwe jaar is alweer meer dan 14 uur oud. Het Weense nieuwjaarsconcert zit er op. En intussen is de zwaarste fase van de SCK (Supermarkt Champagne Kater) gepasseerd. De zelfgebakken bollen en flappen smaken in elk geval weer. Tijd voor een nieuwe blog!

De trigger voor deze eerste blog in ‘twintig-tien’ is een poll (enquête) op Linked-in, over de Bodyscan apparatuur op Schiphol. Om te peilen of we vóór of tegen zijn, of we het nodig vinden of onzin.

De inzet van de  bodyscan is actueel na de bijna-aanslag tijdens een vlucht vanuit Amsterdam naar Detroit. Een passagier had explosief materiaal verstopt in zijn slip. (De grap ‘slipgevaar’ mag u zien als oliebollen-bonus.) Door technisch geklungel – en door kordaat optreden van een medepassagier - mislukte de boze opzet.

Het incident bracht de al jaren durende discussie over de inzet van de Bodyscanner in een stroomversnelling. Voor de beeldvorming: Bodyscanner is geen nieuw beroep, al klinkt het wel zo - wat doet u? ik ben bodyscanner. Maar terzijde.

Het gaat om een fotohokje waar je als passagier in gaat staan, hands up, waarbij dure apparatuur dwars door je kleding heen ‘kijkt’ en je in al je digitale blote glorie zichtbaar bent voor het oog van de camera. Naast de al dan niet geslaagde vormgeving van ieders individuele body, laat de scan vooral ook zien of ‘somebody’ verder nog iets om het naakte lijf heeft, explosief materiaal bijvoorbeeld, in of rond het kruis verstopt.

De discussie hing al jaren op de privacy-vraag: mag je reizigers tot op de naakte huid begluren? Is dat geen aantasting van de persoonlijke privacy, zoals tegenstanders zeggen. Tja, aantasting van persoonlijke privacy? Dat geldt natuurlijk ook, en veel dramatischer, voor de 300 body’s die in één klap in een chaotische legpuzzel veranderen als een ongescande medebody zichzelf op 10 km hoogte laat ontploffen. De puinhoop die dat oplevert – ook emotioneel - scan je achteraf niet meer ongedaan. Dus wat weegt zwaarder?

Terzijde: de vraag of hier misschien sprake is van slimme lobby-marketing waarbij de mislukte aanslag in scène is gezet, hoort u mij niet hardop denken. Maar het kwam de voorstanders wel goed uit en de positieve besluitvorming is een feit. Terecht trouwens, niet de truc, maar het besluit. Ik heb voorgestemd omdat ik - en met mij de meerderheid - veiligheid belangrijker vind. En omdat ik niets te verbergen heb, behalve mijn aangeboren neiging om zinnen en woorden te scannen op extra inhoud, diepere betekenissen en creatieve kruisverbanden.

Zo kon ik het niet laten om de Bodyscan Poll te voorzien van een associatieve reactie met diepte-psychologische connotaties rond rudimentaire primaire instincten. (Leuke zin voor het nieuwe Groot Dictee van de Nederlandse Taal, maar dit terzijde.)

Dit schreef ik als reactie:

‘Is het niet zo dat iedereen elke dag bezig is met het uitvoeren van bodyscans? Immers,  bij elke ontmoeting ‘scannen’ we elkaar onbewust op de kansen en mogelijkheden van een genetisch partnerschap, gedreven door de primaire voortplantingsdrift. Dit onderbewuste bodyscannen leidt regelmatig ook tot bewuste gedachten. Zoals “Dat lijkt me een aardige body, die zou ik wel eens nader willen scannen!”

Lijkt me sterk dat ik daar de enige in ben. Toch eens op letten in dit nieuwe jaar...

Ook stemmen op de poll? Dat kan hier.
Tip: als je klikt op de foto, vergroot het beeld.Op eigen risico :)