Budget Boom

Budget boom

We zouden dit jaar een goedkopere kerstboom doen. Niet meer zo’n dure Nordmann waar we vorige Kerst maar een piekprijs voor neertelden van 45 euro. Dat gebeurde in een vlaag van verstandsverbijstering; meer dan 100 gulden, al mag ik zo niet rekenen van de kids. Maar het tikt wel aan.

Dit jaar dus eropuit voor een budget boom. Maar naarmate het koopmoment naderde bekruipt ons de twijfel. Zo’n Nordmann is best mooi, en een naaldvaste boom, dat is ook veel waard in de CV gestookte woonkamer... De aanbiedingen van AH en Praxis kwamen dus als een kerstgeschenk uit de hemel vallen, leek het. Een echte Nordmann voor 15 a 20 euro, een budget Nordmann. Meteen erop af. Helaas, dat viel tegen. De AH boom was toch te (z)ielig voor wat we inmiddels gewend waren. En de Praxisboom had eigenlijk meer weg van een bouwpakket.. Nordmann voor de hobbyist. Inderdaad: voor weinig geld, ook weinig boom.

Zo stonden we op zaterdagmiddag toch weer in het vertrouwde tijdelijke kerstboomhoekje op het parkeerterrein bij het winkelcentrum. En zie, het geschiedde: de eerste beste boom die ons wordt voorgehouden is raak: een fraaie volslanke Nordmann van ons formaat en dat voor slechts 35 euro. (Evengoed ruim 75 piek! Niet doen pap!)

Hij paste precies achterin de oude volvo en drie uur later stond onze nieuwe Nordmann in vol ornaat al Kerstsfeer te verspreiden in de woonkamer. Alsof ie nooit weggeweest was, trouwens. Mensen wat zitten die Kerstfeesten elkaar steeds sneller op de hielen. Is dat nu ook de leeftijd die gaat meespelen?

We zijn een week verder. En over precies één week is het kerstfeest. De Nordmann staat nog steeds, maar de glans is er af. Tot onze schrik valt het met die naaldvastheid dit keer ernstig tegen. Of mee, hoe dan ook; ze vallen, de naalden. Het lijkt wel een gewone kerstboom. Uitgaande van de 35 euro aanschaf, ligt er al een eurootje of 5 aan naalden in de groenbak. En niet alleen omdat de kat af en toe met een kerstbal speelt. Of omdat de hond graag met z’n snuit graag onder de takken schuift. Het zal best schelen, maar ook de naalden bovenin laten spontaan los.

En een week voor tijd, is het voor ons niet de vraag of het konijn van de buren de Kerst wel haalt. Maar onze Nordmann. Volgend jaar dan toch maar een kunstspar? Moesten we tijdens de after-party van de Kerstgourmet, maar eens een boompje over opzetten in het familieberaad...

PLay Boy Werpen - Fijne Motoriek

Play Boy werpen

Alles is eindig. Dat geldt ook voor de fijn-motorische mogelijkheden van het menselijk lichaam. Niet dat het van de ene op de andere dag ‘The End’ is - normaal gesproken niet ten minste, behoudens ernstige oorzaken.

Maar ik ondervind aan den lijve dat met het klimmen van de leeftijd het met de vertrouwde fijne motoriek bergafwaarts gaat. Dat gaat geleidelijk aan, je merkt het eerst aan kleine ongelukjes, die zich af en toe voordoen. Het omstoten van een koffiekopje terwijl je de afstandbediening wilt pakken, achter het koffiekopje vandaan. Op zich niet de moeilijkste opgave, al komt er veel meer bij kijken dan we ons realiseren. Maar waar normaal gesproken je hand op de automaat de grijpopdracht uitvoert, gaat er onderweg iets mis in de oog-hand coördinatie en je kunt de koffie van de tv-gids opdeppen.

De eerste keer denk je, shit. De tweede keer denk je, shit, shit. En de derde keer realiseer je je dat het niet de eerste keer is. En ook dat het zich niet beperkt tot het omstoten van serviesgoed. Liet je laatst ook niet de bos sleutels ineens op de tegels kletteren? En hoe vaak glipte de mobiele telefoon nu al niet uit je handen?!

Maar ik ben niet de enige. Het schijnt erbij te horen. Je zenuwstelsel en je spieren worden immers ook een dagje ouder. Als het maar niet ineens veel heftiger wordt en/of gepaard gaat met ernstiger zaken, zoals te laat doorhebben dat de auto wel wat ver naar de rechterkant van de rijbaan ‘afdrijft’…

Dat nog niet dus. Maar kleine ongelukjes overkomen me wel eens, al is de situatie niet alarmerend. En dat wil ik graag zo lang mogelijk zo houden. Daarom train ik mijn oog-hand coördinatie en mijn fijne motoriek dagelijks met het zogenaamde ‘Play Boy Werpen.’ Dat doe ik tijdens mijn verblijf in de toiletruimte als ik een plasje moet. Omdat mijn plasjes tegenwoordig wat langer duren dan modaal - nog zo’n senioren ongemak - gebruik ik de tijd zinvol met Play Boy Werpen. Alles wat ik daarvoor nodig heb, is in de toiletruimte aanwezig: een playborstel setje en lege kartonnen hulsjes, (dus de kern van de WC rol, zeg maar.)

De training gaat als volgt: met de rechterhand bestuur ik de plasser (keurig in de pot mikkend) en in mijn linkerhand hou ik een leeg kartonhulsje. Met gestrekte arm hou ik dit hulsje op heuphoogte op circa 60 centimeter hoogte boven de Playboy (de borstel). Dan laat ik hulsje los en de bedoeling is dat het recht over de steel van de Playboy valt. Dat komt aan op een goede oog-hand coördinatie en soepele fijne motoriek.

Zolang ik zeker de helft van de pogingen raak mik, hoef ik me nog niet ongerust te maken, heb ik met mezelf afgesproken. Wordt het minder, dan is het tijd om na te denken over maatregelen. Maar voorlopig gaat het nog goed, en soms voel ik me zelfs nog een beetje 'play boy'. Maar dat is een heel ander verhaal...

------

Andere cake

Je moet alles een keer geprobeerd hebben, zeggen ze. Dat is nog al veel, lijkt me. En het wordt steeds meer, terwijl je er, naarmate je ouder wordt, steeds minder tijd voor hebt. Dat geeft wat stress af en toe. En noodgedwongen streep je af. Je ambities, je wilde plannen, je wilde haren e.d. Maar een paar dingen wil je dan toch beslist echt een keer... Je moet er toch over mee kunnen praten!? Zo wilde ik mijn 50e verjaardag vieren met een persoonlijke primeur, namelijk het gebruik van hasj, voor het eerst in mijn bestaan. Nog nooit gedaan, vroeger kwam er niet van, ik durfde ook niet echt, ik zat niet in die kringen. Het was ook een stuk minder 'gewoon' dan vandaag de dag.
Nu is het de normaalste zaak van de wereld. Ik weet dat mijn zoons het gebruikt hebben, en nog wel eens een blowtje duwen. Dus wat zou ik dan als hun pa om het tenminste één keer geprobeerd te hebben.

Dus een jaren geleden riep ik: 'als ik 50 word, wil ik wel eens hasj proberen.' Welnu, dat hebben de mannen in de oren geknoopt. Op mijn 50e verjaardag, in 2004, was er wat heimelijk gedoe in de woning, en samenzweerderig gefluister. Er hing wat in de lucht, zoveel had ik wel door.

En 's avonds kwam de aap uit de mouw. De drie knapen kwamen op mij af met een grote smile op het gezicht en een langwerpig pakje in de handen, keurig in cadeaupapier. 'Alsjeblieft pa!
Het voelde zwaar aan: ik pakte het uit en daar ik stond ineens oog in oog met een weeiig ruikend cakeblik in mijn handen, met daarin - jawel - een home made hasjcake!

Ze hadden in de stad bij de coffeeshop een dosis wiet voor beginners gehaald en daar een cake van laten bakken door een vriend met ervaring.

Tja daar stond ik dan. 'Kom op Ouwe! Neem een plak. Ga uit je dak!'

Ik aarzelfde en zei dat ik het later op de avond zou proberen. FF wennen aan het idee, moed indrinken, maar juist door het wijn drinken, kwam er die dag niet meer van...
Maar vooral toch: dremplevrees, koudwatervrees, hasj-angst oid.
Dan het eropvolgende weekend dan maar?

En Ik hield hield mijn twijfels. Ik met mijn grote mond ook!? De drempel lag toch hoog.
Heb mijn broer nog gebeld, ervaren gebruiker. Volgens hem stelde het allemaal niet zo veel voor, grewoon doen. Zou wel heel raar zijn, als ik meteen een slchte trip had. Nou ja, dat klonk toch niet echt uitnodigend.

Goed, even uitstellen tot zondag dan maar, bij de ochtendkofffie, dan had ik de hele dag om het te verwerken. Maar er kwam - gelukkig? - weer iets tussen.

En zo bleef de hasjcake dag in dag uit onaangeroerd op het aanrecht staan. En ging er steeds minder apetijteljik uitzien. Zou hij het nog wel redden tot het weekend daarna?
En zo schoof ik de hasjcake voor me uit.

Om een lang verhaal kort te maken: na een week of drie is die cake bij wijze van spreken zelf weggelopen. Totaal groen uitgeslagen heb ik hem met het schaamrood op mijn ziel, 's avonds laat in de groenbak gekeeperd. Wie weet is er nog een stel zwijnen high van geraakt...
Ik niet in elk geval.

Maar ja, het knaagt nog steeds. Tegenover de jongens. En je moet het toch een keer geprobeerd hebben, denk ik toch. Misschien als ik 55 word. Over een jaar of twee. En dan maar gelijk een flinke plak tot mij nemen...
Dan heb ik vast meer trek !

Bart C

Een druppeltje geluk

Genoeg leuke dingen te doen als 50-plusser. Dagje zeilen bijvoorbeeld op het Haringvliet. 'Al was het alleen maar voor de haring', denk je dan als Scheveninger. Maar ook zonder haring - geen vis gezien - was het goed toeven aan boord van de Bavaria. Dat is een scherp jacht, voor een bemanning van acht. Wij waren met vier, twee stellen. Zo maar een dagje dobberen op het vliet. Voor mijn liefhebbende echtgenote was het zelfs de eerste keer aan boord van een dergelijk professioneel vaartuig. Maar binnen het uur stond ze als een volleerde schipper aan grote stuurwiel in de kuip. Nu was het kwa windkracht een ideale dag om kennis te maken met de zeilkunst. Het waaide niet tot nauwelijks, genoeg om vooruit te komen.
En te genieten van de rust die uitgaat van het watergekabbel langs de boorden (bak en stuur.) In de kajuit was het geluid zelfs sfeervoller.
Wat bracht ons eigenlijk aan boord van dit zeilschip?
Wel, het feit dat de eigenaar van het schip eerder dit jaar zijn 50e verjaardag vierde en mij gevraagd had om de festiviteiten tot ongekende hoogte op te stuwen met mijn onnavolgbare grappen en komieke gedichten en liedjes. Al viel dat in de uitwerking wel mee, voor een tamelijk gemeleerd gezelschap. Wat ik er voor wilde hebben? vroeg hij. Nou ja, flesje wijn? Nou, dat werd iets aangekleed.
En zo werd de beloning in overleg, een dagje zeilen. En hoe?!
Een prima ruil, bedacht ik aan het eind van een rustgevende inspirerende dag op het zonovergoten Haringvliet. We staken terug van Hellevoetsluis naar de thuishaven, de avond viel en ons schip lag op ramkoers met de boeg priemend richting de zon die onderging aan een wolkenloze verkleurende hemel. Een ansichtklaart sunset, maar dan echt. Je wordt er vanzelf poetsich van, melancholisch.
Op de voorplecht trachtte ik vergeefs de grootsheid van dit natuurschoon te vangen met de filmcamera. Het zal er ook wel op staan maar de echte beleving ligt verankerd in dat ene moment. Net zoals het unieke moment, maanden geleden tijdens die 50e verjaardag van onze schipper. Het feest was gelopen, er werd nog wat nagesoesd. Een van de gasten, een verstandelijk gehinderd meisje liet me weten dat ze mijn gitaarspel heel mooi vond. Ze sprak wat onstuimig van enthousiasme.
En ze vertelde dat zij om 2400 uur jarig zou zijn. Ze werd 17. Het was 5 voor 12... 'ik ga voor je zingen straks' zei ik in een opwelling. En ik pakte mijn gitaar weer uit de koffer.
Ze ging trots op een tafel staan. De andere gasten begrepen dat er iets te gebeuren stond. "Ik ben jarig,. en die meneer gaat zingen!' Ze glunderde als een soapster die op het punt staat een gramy te winnen. En om 12 uur zongen we haar toe: Lang zal ze leven. Happy Birthday. Er is er één jarig. Ze genoot zo intens. Dit was haar feest. Een uniek feest van 60 seconden.
Even later ging ik weg. Ze kwam afscheid nemen en omarmde me vol overgave, ze klemde me vast, en ik ervoer even een moment van benauwend maar waar geluk. Voor mijn gevoel schampte ik even langs de ware zin van het bestaan:

Dat je een druppeltje geluk kunt schenken voor een ander...?

En zacht sissend zakte de zon achter de dijk van het Haringvliet.

Pet Planning

Als je zo rond de 50 bent, ga je je toch wat meer zorgen maken over de zogenaamde persoonlijke financiële planning. Ofwel de maatregelen die je al tien jaar geleden genomen zou moeten hebben als voorzorg voor een zo zorgeloos mogelijke oude dag.

Maar ja, je had wel andere zorgen aan het hoofd: de bekostiging van een nieuwe wasautomaat bijvoorbeeld, herinner ik me vaag. Dat was op dat moment een stuk urgenter dan een vage inkomensvoorziening in de verre toekomst. Wie dan leeft, wie dan zorgt, was toen het motto. En nu is het zover. Ik leef, dus ik zorg.

En het gaat nog steeds van de hak op de tak. Mijn enige spaarpot is de woning, en daar zitten vooralsnog alleen wat stenen in. Nu maar hopen dat ze over nog eens tien jaar voldoende waard zijn... Kijk, en dat is dan toch een soort van financiële planning.

Naast financiële planning doe ik tegenwoordig ook aan Pet Planning. En dan heb ik het over de aanschaf van een hond. Hij, pardon , zij; Noah is een teefje, een fiks teef zelfs, is al enige tijd inwonend in ons huishouden. Sinds haar 8^e levensweek; zij is nu een maand of 17.

Noah is een Leonberger, groot, enorm lief, en sterk. Met haar inmiddels 45 kilo, kan Noah je in haar enthousiasme behoorlijk op sleeptouw nemen, vooral als ze anderen honden ziet of ruikt, want die zijn veel interessanter dan die oude baas. Moet je wel op bedacht zijn, sterk in je schoenen staan. Maar gelukkig wordt ze al wat rustiger, en als ze eenmaal volwassen is, heb ik er geen kind meer aan, is de planning. Want de Leonberger is een goedaardige erf-lobbes. Dat is over een jaar dus. Dan ben ik zelf alweer ruim 53 en kan ik er nog een jaar of zeven plezier aan beleven, Deo Volente. Niet dat ik zelf van plan ben er dan mee op te houden, maar de levensplanning van een Leonberger is nu eenmaal zo’n jaar of tien.

(We hadden voor Noah ook al een Leonberger, Dido, een reu. Die is 9,5 geworden. Die staat sinds drie jaar in een urn in de boekenkast en bekijkt zijn opvolgster met gemengde gevoelens, neem ik aan…)

Hoe dan ook: over zeven jaar ga ik naar de 60, en dan zit mijn hondenloopbaan erop (Ik heb eens uitgerekend dat ik ruim 7500 kilometer met Dido heb gewandeld!!! Dat zal met Noah niet minder zijn…)

Maar op je 60^e neem je geen grote sterke hond meer die je tot je 70-ste gezelschap zal houden. Dus na Noah nada... Dat lijkt mij een plausibele Pet Planning. Denk ik nu. Maar aan de andere kant: wie dan leeft, wie dan uitlaat.

mooie oude man

Een mooie oude man?!

'Zo Bart, wat word jij een mooie oude man, zeg?!'

Het was niet bepaald het welkom waar ik op bedacht was, na een week hard werken en een autorit van 80 km.

De ceremoniemeester realiseerde zich de wat pijnlijke impact van zijn begroeting, die kennelijk was af te lezen op mijn gezicht. Ik zette mijn geraaktheid nog even aan met een verbaasde grimas. Die maakte des te meer indruk door de opvallende pleister boven mijn rechterwenkbrauw, waar ik tijdelijk mee rondliep. Dat was nodig vanwege een hechting die de huidspecialist had aangebracht, na het wegsnijden van een verdacht 'plekje met bloemkoolstructuur'- voor de zekerheid en voor onderzoek.

'Ik bedoel echt mooi, het is een compliment!', bood de ceremoniemeester nog aan, ter verzachting van mijn 'leed'. Ik wuifde zijn ‘compliment’ met een kort gebaar weg en begroette de rest van het selecte gezelschap.

De ceremoniemeester had ons bij elkaar georganiseerd voor de bacheloravond van een goede vriend. Een verrassingsdiner in een visrestaurant aan het water. Ik zag de gezichten, en besefte dat de ceremoniemeester er toch niet ver naast zat: oude mannen waren we, of hard op weg het te worden. Want ook de bruidegom in spe, de jongste in het gezelschap, was al 40-plus, meervoudig vader, het werd zijn tweede huwelijk.

Dus geen bacheloravond in de wilde zin: geen yab yum, geen stripteasetaart met paaldanseres of enig andere 'nog één keer en dan is het klaar' uitspatting. Integendeel. Het was een ingetogen bijeenkomst met gecultiveerde conversatie, goede wijn, over en weer een kwinkslag, af en toe een wegdwalende blik naar de ronde vormen van de vriendelijke jonge serveersters. Oude mannen dus.

Maar ja, een mooie oude man!? Het bleef rondzingen door mijn grijze cellen. Onderweg terug, ’s avonds in bed, de dagen erna. Het appelleerde toch aan mijn ijdelheid Ik was wat alerter op reacties van vrouwen die ik tegenkwam in het werk, op straat. Misschien verbeelding, maar bleven blikken soms niet wat langer op mij gevestigd?

Een week later mocht de hechting eruit. De uitslag was positief, een nu nog goedaardig zonnevlekje. Ik keek in de spiegel, en was niet ontevreden over het resultaat. Helemaal niet ontevreden zelfs. Operatie geslaagd, een nauwelijks zichtbaar litteken, een gezonde hoofdhuid. Een gesoigneerd grijs ringbaardje. Ach ja Bart, jij word misschien echt wel een mooie oude man?!' Ik moest me maar eens melden bij een modellenbureau. 50 plus is ook een markt..

--------------

Nordic Walking - stokoud

"Je gaat toch alsjeblieft ook niet met die tentstokken rondlopen!?' Aldus een 'uitroep' van mijn zwager, in een reactie op mijn eerste 'post' in deze weblog. Nee, beste zwager, dat ben ik niet voornemens.
Ik kijk er, net als jij, ook nog steeds wat verbaasd tegen aan. Ik zie mij zelf niet op die manier in het openbaar bewegen. Ook al is het goed voor je, las ik her en der. En kun je er oud mee worden. Maar volgens mij heb je geen stokken nodig om stok oud te worden. Sterker nog, pas als je heel erg oud wordt, heb je een stok nodig. Het voordeel van Nordic Walk zal dan misschien wel zijn dat je al een sublieme basistechniek hebt, waarmee je je soepel kunt verplaatsen over het linoleum in de gangen van verzorgingshuis 'De laatste meters..'.
Met alle respect overigens, en ik hoop dat ik mij die tijd nog gegeven zal zijn. Want nu ik de 50 gepasseerd ben, geeft het bewegingsapparaat af en toe al wel signalen af: pijntje hier, hobbeltje daar, kraakje zus, en een onwillig peesje zo. Geen echte klachten, maar in mijn zwaarste buien wel de voorboden van naderend ongemak.
Maar het verschilt per dag. ...What a difference a Day makes. And the difference is you ) schiet me ineens te binnen, mooi liedje, maar terzijde. ....
Terug naar de Nordic Walkers die ons land zijn binnengevallen, het leger adepten zwelt gestaag aan. Verkopers van deze aluminium wandelstokken doen goede zaken. 'het loopt goed, zal menig winkelier kunnen beamen. haha.' Ik heb laatst een variant gezien, dezelfde geforceerde motoriek, met dezelfde bewegingen, maar dan zonder die Nordic Sticks. Toen ze dichterbij kwamen, zag ik dat men in plaats daarvan twee hand-halters meezeulde. Ook dat zie ik me niet doen.
Ik loop trouwens toch al genoeg. Drie tot vier keer per dag de hond uitlaten, te beginnen drie kwartier uur tot een uur, elke ochtend. En dan 's middags en 's avonds vaak ook nog een stuk. Per dag loop ik tussen de 6 en 10 kilometer.
Bevalt prima. Al trekt ze - Noah dus - behoorlijk, zodra ze haar speelkameraden ziet. Dan staat de riem ineens strak, en dan lijkt het wel of ik haar met een Nordic Stick vooruit duw.
Brengt me nog even op de reactie van mijn zwager. Hij had nog een tip om voordelig te Nordic Walken: ga naar de bouwmarkt en koop twee bezemstelen a 2 euro. Als je maar een stok achter de deur hebt, om aan je beweging te komen.


(wordt vervolgd)

God langs de deur

Vrijdagmorgen, 13 minuten over 9. De bel gaat. Ik doe open. God staat voor de deur.

Hij stelt zich voor als Jacob van Hiemst en zegt dat hij graag eens met mij wil praten. Over de dingen in de wereld. En daar wil hij graag de bijbel in betrekken. Hij zegt het met een blikvangende glimlach die een langdurig verblijf in de eeuwigheid doet vermoeden. De glimlach van Mona Lisa is daarmee vergeleken een zielig zenuwtrekje.

Jacob van Hiemst? Niks Jacob. Dit is God. In alle bescheidenheid. Schoudertas, verzorgd kapsel. Multifocale bril. Onmiskenbaar 50 plus. En kennelijk alle tijd van de wereld, maar ja, als God heb je zo je mogelijkheden.

Mijn hond is ondertussen ook aan de deur gekomen, waaks nieuwsgierig als altijd, maar in plaats van aan te slaan, kwispelt zij positief gestemd de vreemdeling tegemoet. Sterker nog: ook de jonge kater toont spinnend spontane affectie. ‘Laat de dieren tot mij komen’ schiet me een tekst te binnen uit een ver verleden, toen ik nog naar zondagschool moest. ‘His master’s Voice?’

Maar wat nu met dat gesprek? God, tja, nou, ik ben eigenlijk aan het werk. Kantoor aan huis, ziet u. Dus eh.. nu even niet.

God kent z’n plaats in de wereld en dringt niet aan. Maakt een beleefd groetende beweging, geeft de hond een aai, kijkt me even aan... Maar dan die blik, zo'n vaste overtuiging uitstralend en ook zo vreemd vertrouwd.. Die zie ik niet voor het eerst, en hij mij ook niet. Dat gevoel...

‘Ga aan het werk. Dat praten we een andere keer. Als de tijd er rijp voor is.’ En hij draait zich om, soepel bewegend, maar struikelt dan bijna over het afstapje, bewaart wonderwel het evenwicht.

Terwijl ik de deur sluit, weet ik ineens waar ik die blik eerder zag. Drie weken geleden werd ook aangebeld, ‘a avonds, in de schemering stonden twee als vertegenwoordigers geklede jonge mannen voor de deur. Zondags gekleed, zeg maar. Dezelfde schoudertas, zelfde blik, bijbel in de hand.

“Wij zijn discipelen van de kerk van Jezus. En we willen graag met u praten over de plannen die Jezus heeft met de wereld, en vooral welke rol hij daarbij voor u in gedachten heeft.”

Voor de duidelijkheid, dat zeiden ze dus eerst tegen mijn dochter K, (14) die had opengedaan, in haar topje. Ze haalde mij erbij met de opmerking. ‘paps, er staan twee enge mannetjes voor de deur.”
Niets te veel gezegd, dacht ik toen nog. En toen ze tegen mij begonnen over de plannen van Jezus, hield ik de boot af met de opmerking dat ik zelf andere plannen had. In elk geval voor die avond.

Even later, liet ik de hond uit, ze fietsten me voorbij, als ouderlingen in de vorige eeuw.
En nu schiet me te binnen, dat de hond op dat moment spontaan wel heel enthousiast begon te kwispelen, zonder enige aanleiding?

Maar dan nu vanmorgen weer?! Zou die Jacob trouwens wel weten dat zijn zoon ook aan ‘cold selling’ doet? Of maakt het allemaal deel uit van het grote plan. En krijg ik binnenkort nog een derde kans, zoals Petrus...?

Goed, eerst maar eens een kop koffie… Ik sudder nog even na... Stel nou, dat Jacob toch gewoon Jacob is? Wat dan? Nou, dan heeft hij in elk geval een bewonderenswaardige zingeving gevonden in zijn eigen bestaan als geprepensioneerde 50-plusser...

Ik geloof het wel, ten minste.

De verjaardag voorbij

Het is zover: 52. De (verjaar)dag begon perfect: ontbijt op bed geserveerd door mijn lieftallige dochter K, een van de vier genetische variaties. Om 07.00 uur. Wat een discipline! Zo vroeg op, maar ook omdat ze op tijd naar school moest. Extra op tijd zelfs, vanwege een 'acht-uurtje'; want ze was de dag eerder te laat bij een les .
Maar bij dit stralende weer, is het geen straf vroeg uit de veren te zijn: de zon, net boven de bomenrand uit klimmend, straalt de kamer in. Good Morning Sunshine!

Geen echte werkdag vandaag: ik ben naar een premium/promotie beurs geweest in Utrecht (PROMZ), samen met mijn jongste en oudste genetische variatie van mannelijke inslag, zoons dus.
Erg leuk, gezellig, en inspirerend. Wat ze al niet verzinnen op het gebied van weggevertjes, cadeautjes, promotieartikelen? Veel Oranje, wk gedoe.

Extra leuk; we zijn met z'n drietjes op de foto gezet, meer dan eens trouwens. Een bijzondere: een stereofoto met een speciaal 3-D effect, te zien in een soort vouwbrilletje. Zijn we wel trots op.
En verder van alles en nog wat.

Terug met de trein, tassen vol materiaal om de nek. Naar huis voor een kop koffie met verjaardagsgebak en de eerste cadeautjes: twee wandelgidsen met speciale routes voor hondenbezitters. Inderdaad: we hebben (weer) een hond: Noah, Leonberger, jong beest nog. Schattig en vol energie. Ik loop dagelijks zo'n 7 a 10 km met haar, en niet moe te krijgen. Zij niet..

Zal ook wel goed zijn voor mij. Ben ik elk geval al een paar kilo kwijt en heb een bloeddruk als een jonge hond..

Wat me brengt op het onderwerp: 50 plus en gezondheid. Daarover is wel het een en ander te filosoferen. Heb me voorgenomen dat de komende weken maar eens te doen.

Stof genoeg:
- de opkomst van de Nordic Walk methode
- het liften van hangende oogleden
- andere cosmetische ingrepen voor een betere look
- het jeu de boule gevoel
- vage klachten
- en meer...
(wordt vervolgd)

50-PLUS... PLus wat?

Aldus, Vijftig Plus.

50+? Ach, zo lang het nog niet gaat over de sterkte van mijn bril, zie ik het leven nog wel zitten. Maar goed, elke verjaardag betekent toch een streepje erbij (of een streepje eraf, van de andere kant bezien.)

Vandaag is de laatste dag van mijn 52^e levensjaar. Morgen draait het eindcijfer van mijn jaarteller door naar de 2. Ruim 50 plus dus.
Hoe oud word je nu? Vraagt de al lang meelevende partner, mij plagerig mij confronterend met de eindigheid van het grote wonder, het bestaan.

25! probeer ik er een luchtige draai aan te geven.

Maar de onbestemde ondertoon is hoorbaar en voelbaar.

Zo erg is het toch niet om oud te worden?

Goed bedoeld, maar niet erg tactisch. Ze had natuurlijk ook kunnen zeggen:

52, dat is toch helemaal niet zo oud?!

Of nog beter:
52 is helemaal niet oud! En voor mij zeker niet, want in bed is het nog net als of je 25 bent!

Dat laatste verzin ik er maar even bij, als extra verzinsel. In werkelijkheid is het natuurlijk niet meer zo. Allang niet meer. Zelfs op mijn 25^e viel het nog wel mee, denk ik nu, maar dit terzijde.

Met alle respect, zo gaat het leven. Van oude mensen en dingen die voorbij gaan, waarmee Couperus vast ook dat soort activiteiten bedoelde.
De wellust die vroeger zo onuitblusbaar door het lijf leek te razen, is sluipenderwijs afgezwakt tot een aarzelend waakvlammetje in een matig onderhouden geiser. Natuurlijk, als je maar lang genoeg aan de knoppen draait, slaat er nog wel even wat aan, maar het zakt weer wel snel terug tot de spaarstand.

Moet ik daarom bij de pakken neer gaan zitten? Feitelijk niet natuurlijk. Biologisch gezien is het werk gedaan, naar tevredenheid van de Schepper, neem ik aan. Mijn genen zijn in een succesvol één-tweetje afgemixt en leven verder in een viertal variaties.

Geen 100% klonen, maar wel veel herkenbare trekjes. Moeder voorspelde het al: als je kinderen hebt, begrijp je pas hoe irritant je zelf vroeger soms voor je omgeving moet zijn geweest. Maar je zou ze niet willen missen. En zo komen er meer inzichten als je ouder wordt. Dat is een van de aspecten van het 50-plus-schap. Al komt veel inzicht te laat om er nog wat zinnigs mee toe doen. Behalve dat je het door kunt geven aan je kinderen, die op hun beurt pas over een jaar 30 zullen begrijpen wat je nu bedoelt. Nou ja, laat maar.

Laten we er vooral positief tegen aankijken. De mooie punten van het ouder worden: het vooruitzicht van kleinkinderen, samen genieten van een lang en naar omstandigheden gezond pensioen. Bevrijd van de last der lust – al brengt een fijn geproportioneerde jonge buurvrouw die langs wandelt nog wel een flakkering teweeg van het waakvlammetje. Maar verder. Laat maar komen die oude dag: 50-plus. Plus Wat? Plus nog vele jaren. En alles wat ik daarin nog hoop te be'leven.' Nooit te oud om een weblog te beginnen...

Proficiat!
(wordt vervolgd)