PLay Boy Werpen - Fijne Motoriek

Play Boy werpen

Alles is eindig. Dat geldt ook voor de fijn-motorische mogelijkheden van het menselijk lichaam. Niet dat het van de ene op de andere dag ‘The End’ is - normaal gesproken niet ten minste, behoudens ernstige oorzaken.

Maar ik ondervind aan den lijve dat met het klimmen van de leeftijd het met de vertrouwde fijne motoriek bergafwaarts gaat. Dat gaat geleidelijk aan, je merkt het eerst aan kleine ongelukjes, die zich af en toe voordoen. Het omstoten van een koffiekopje terwijl je de afstandbediening wilt pakken, achter het koffiekopje vandaan. Op zich niet de moeilijkste opgave, al komt er veel meer bij kijken dan we ons realiseren. Maar waar normaal gesproken je hand op de automaat de grijpopdracht uitvoert, gaat er onderweg iets mis in de oog-hand coördinatie en je kunt de koffie van de tv-gids opdeppen.

De eerste keer denk je, shit. De tweede keer denk je, shit, shit. En de derde keer realiseer je je dat het niet de eerste keer is. En ook dat het zich niet beperkt tot het omstoten van serviesgoed. Liet je laatst ook niet de bos sleutels ineens op de tegels kletteren? En hoe vaak glipte de mobiele telefoon nu al niet uit je handen?!

Maar ik ben niet de enige. Het schijnt erbij te horen. Je zenuwstelsel en je spieren worden immers ook een dagje ouder. Als het maar niet ineens veel heftiger wordt en/of gepaard gaat met ernstiger zaken, zoals te laat doorhebben dat de auto wel wat ver naar de rechterkant van de rijbaan ‘afdrijft’…

Dat nog niet dus. Maar kleine ongelukjes overkomen me wel eens, al is de situatie niet alarmerend. En dat wil ik graag zo lang mogelijk zo houden. Daarom train ik mijn oog-hand coördinatie en mijn fijne motoriek dagelijks met het zogenaamde ‘Play Boy Werpen.’ Dat doe ik tijdens mijn verblijf in de toiletruimte als ik een plasje moet. Omdat mijn plasjes tegenwoordig wat langer duren dan modaal - nog zo’n senioren ongemak - gebruik ik de tijd zinvol met Play Boy Werpen. Alles wat ik daarvoor nodig heb, is in de toiletruimte aanwezig: een playborstel setje en lege kartonnen hulsjes, (dus de kern van de WC rol, zeg maar.)

De training gaat als volgt: met de rechterhand bestuur ik de plasser (keurig in de pot mikkend) en in mijn linkerhand hou ik een leeg kartonhulsje. Met gestrekte arm hou ik dit hulsje op heuphoogte op circa 60 centimeter hoogte boven de Playboy (de borstel). Dan laat ik hulsje los en de bedoeling is dat het recht over de steel van de Playboy valt. Dat komt aan op een goede oog-hand coördinatie en soepele fijne motoriek.

Zolang ik zeker de helft van de pogingen raak mik, hoef ik me nog niet ongerust te maken, heb ik met mezelf afgesproken. Wordt het minder, dan is het tijd om na te denken over maatregelen. Maar voorlopig gaat het nog goed, en soms voel ik me zelfs nog een beetje 'play boy'. Maar dat is een heel ander verhaal...

------

Andere cake

Je moet alles een keer geprobeerd hebben, zeggen ze. Dat is nog al veel, lijkt me. En het wordt steeds meer, terwijl je er, naarmate je ouder wordt, steeds minder tijd voor hebt. Dat geeft wat stress af en toe. En noodgedwongen streep je af. Je ambities, je wilde plannen, je wilde haren e.d. Maar een paar dingen wil je dan toch beslist echt een keer... Je moet er toch over mee kunnen praten!? Zo wilde ik mijn 50e verjaardag vieren met een persoonlijke primeur, namelijk het gebruik van hasj, voor het eerst in mijn bestaan. Nog nooit gedaan, vroeger kwam er niet van, ik durfde ook niet echt, ik zat niet in die kringen. Het was ook een stuk minder 'gewoon' dan vandaag de dag.
Nu is het de normaalste zaak van de wereld. Ik weet dat mijn zoons het gebruikt hebben, en nog wel eens een blowtje duwen. Dus wat zou ik dan als hun pa om het tenminste één keer geprobeerd te hebben.

Dus een jaren geleden riep ik: 'als ik 50 word, wil ik wel eens hasj proberen.' Welnu, dat hebben de mannen in de oren geknoopt. Op mijn 50e verjaardag, in 2004, was er wat heimelijk gedoe in de woning, en samenzweerderig gefluister. Er hing wat in de lucht, zoveel had ik wel door.

En 's avonds kwam de aap uit de mouw. De drie knapen kwamen op mij af met een grote smile op het gezicht en een langwerpig pakje in de handen, keurig in cadeaupapier. 'Alsjeblieft pa!
Het voelde zwaar aan: ik pakte het uit en daar ik stond ineens oog in oog met een weeiig ruikend cakeblik in mijn handen, met daarin - jawel - een home made hasjcake!

Ze hadden in de stad bij de coffeeshop een dosis wiet voor beginners gehaald en daar een cake van laten bakken door een vriend met ervaring.

Tja daar stond ik dan. 'Kom op Ouwe! Neem een plak. Ga uit je dak!'

Ik aarzelfde en zei dat ik het later op de avond zou proberen. FF wennen aan het idee, moed indrinken, maar juist door het wijn drinken, kwam er die dag niet meer van...
Maar vooral toch: dremplevrees, koudwatervrees, hasj-angst oid.
Dan het eropvolgende weekend dan maar?

En Ik hield hield mijn twijfels. Ik met mijn grote mond ook!? De drempel lag toch hoog.
Heb mijn broer nog gebeld, ervaren gebruiker. Volgens hem stelde het allemaal niet zo veel voor, grewoon doen. Zou wel heel raar zijn, als ik meteen een slchte trip had. Nou ja, dat klonk toch niet echt uitnodigend.

Goed, even uitstellen tot zondag dan maar, bij de ochtendkofffie, dan had ik de hele dag om het te verwerken. Maar er kwam - gelukkig? - weer iets tussen.

En zo bleef de hasjcake dag in dag uit onaangeroerd op het aanrecht staan. En ging er steeds minder apetijteljik uitzien. Zou hij het nog wel redden tot het weekend daarna?
En zo schoof ik de hasjcake voor me uit.

Om een lang verhaal kort te maken: na een week of drie is die cake bij wijze van spreken zelf weggelopen. Totaal groen uitgeslagen heb ik hem met het schaamrood op mijn ziel, 's avonds laat in de groenbak gekeeperd. Wie weet is er nog een stel zwijnen high van geraakt...
Ik niet in elk geval.

Maar ja, het knaagt nog steeds. Tegenover de jongens. En je moet het toch een keer geprobeerd hebben, denk ik toch. Misschien als ik 55 word. Over een jaar of twee. En dan maar gelijk een flinke plak tot mij nemen...
Dan heb ik vast meer trek !

Bart C