Als je zo rond de 50 bent, ga je je toch wat meer zorgen maken over de zogenaamde persoonlijke financiële planning. Ofwel de maatregelen die je al tien jaar geleden genomen zou moeten hebben als voorzorg voor een zo zorgeloos mogelijke oude dag.
Maar ja, je had wel andere zorgen aan het hoofd: de bekostiging van een nieuwe wasautomaat bijvoorbeeld, herinner ik me vaag. Dat was op dat moment een stuk urgenter dan een vage inkomensvoorziening in de verre toekomst. Wie dan leeft, wie dan zorgt, was toen het motto. En nu is het zover. Ik leef, dus ik zorg.
En het gaat nog steeds van de hak op de tak. Mijn enige spaarpot is de woning, en daar zitten vooralsnog alleen wat stenen in. Nu maar hopen dat ze over nog eens tien jaar voldoende waard zijn... Kijk, en dat is dan toch een soort van financiële planning.
Naast financiële planning doe ik tegenwoordig ook aan Pet Planning. En dan heb ik het over de aanschaf van een hond. Hij, pardon , zij; Noah is een teefje, een fiks teef zelfs, is al enige tijd inwonend in ons huishouden. Sinds haar 8e levensweek; zij is nu een maand of 17.
Noah is een Leonberger, groot, enorm lief, en sterk. Met haar inmiddels 45 kilo, kan Noah je in haar enthousiasme behoorlijk op sleeptouw nemen, vooral als ze anderen honden ziet of ruikt, want die zijn veel interessanter dan die oude baas. Moet je wel op bedacht zijn, sterk in je schoenen staan. Maar gelukkig wordt ze al wat rustiger, en als ze eenmaal volwassen is, heb ik er geen kind meer aan, is de planning. Want de Leonberger is een goedaardige erf-lobbes. Dat is over een jaar dus. Dan ben ik zelf alweer ruim 53 en kan ik er nog een jaar of zeven plezier aan beleven, Deo Volente. Niet dat ik zelf van plan ben er dan mee op te houden, maar de levensplanning van een Leonberger is nu eenmaal zo’n jaar of tien.
(We hadden voor Noah ook al een Leonberger, Dido, een reu. Die is 9,5 geworden. Die staat sinds drie jaar in een urn in de boekenkast en bekijkt zijn opvolgster met gemengde gevoelens, neem ik aan…)
Hoe dan ook: over zeven jaar ga ik naar de 60, en dan zit mijn hondenloopbaan erop (Ik heb eens uitgerekend dat ik ruim 7500 kilometer met Dido heb gewandeld!!! Dat zal met Noah niet minder zijn…)
Maar op je 60e neem je geen grote sterke hond meer die je tot je 70-ste gezelschap zal houden. Dus na Noah nada... Dat lijkt mij een plausibele Pet Planning. Denk ik nu. Maar aan de andere kant: wie dan leeft, wie dan uitlaat.
