De toevalligheid der dingen. En samenloop van toevalligheden. Het overkomt je. Ineens sta je voor je eigen huis. Buitengesloten. Eigen schuld. In mijn enthousiasme om de hond uit te laten, had ik het vertrouwde setje van het sleutelplankje gegrist. Dacht ik. Maar het bleek het fout bosje ijzerwaren, zónder huissleutel, realiseerde ik toen de voordeur veilig in het slot viel. Daar sta je dan, met hond, zonder sleutel. Mijn medebewoners zijn op 40 kilometer afstand aan het shoppen. Bellen is geen optie. Zo voelt dat dus, ontheemd in eigen land.Nu ben ik niet altijd voor één sleutelgat te vangen. De deur viel in het slot, maar is niet op slot. Dat biedt een opening. In de schuur – gelukkig nog open - vind ik een metalen gordijnroetje, dat zaag ik op de juiste lengte, ca 50 cm. En aan een zijde schuif ik twee tentharingen – altijd op voorraad in de schuur - in het holle roetje. De hoeken van de haringen buig ik haaks tot een soort handgreep, waarmee ik de deurklink hoop te vangen.
Ik frommel mijn gereedschap door de brievenbus, waar mijn vingers maar nauwelijks door passen, de bewegingsruimte is minimaal. Om te voorkomen dat het roetje uit mijn vingers schiet en aan de andere kant van de deur op de grond belandt; en ik verder van huis raak, bevestig ik een stuk elektriciteitsdraad aan het andere uiteinde. Dit draad hangt dan als een koordje uit de brievenbus; net zoals vroeger, toen de wereld nog veilig was.
Het is lastig om mijn geïmproviseerde hefboom-klinkvanger in positie sturen; ik zie niet wat ik doe, het moet op gevoel. Na enkele pogingen pakt de haring de deurklink. Maar bij de eerste keer dat ik de klink naar beneden probeer te drukken, schiet het los. Na nog een paar keer bijna, heb ik definitief beet. En nu, wat extra druk, geeft de klink ook mee, en ik val zowat met de deur in eigen huis.
Tegelijkertijd realiseer ik me hoe makkelijk je dus zomaar ergens binnen komt. So far so good…
Een paar uur later staat de buurvrouw aan de deur. “Beetje stom verhaal buurman, maar eh, wij hebben onszelf net buitengesloten. Sleutels binnen, dus we kunnen er niet in. Ik wou vragen of we even bij jou door de tuin…”
“Buurvrouw!” onderbreek ik haar, “wat een toeval!” En ik vertel hoe mij hetzelfde was overkomen. En dat ik dus een pasklare oplossing voor haar had. “Proberen. Doen?”
Ik riep naar mijn eega: “Even inbreken bij de buren, zo terug.” En inderdaad, zo terug, ik had de burendeur binnen 40 seconden open. Applaus! Alstublieft, graag gedaan! Oefening baart kunst! Maar wat een toevalligheid der dingen…
Leermomentje: Altijd sleutels meenemen, en de deur echt op slot draaien.
(Tip: klik op de foto's ter vergroting)
