Het Zwitserleven-gevoel

Daar leef je dan, als 55 plusser. Een behoorlijk eind op weg richting de eindstreep van je loopbaan. Nog een paar bochten, misschien nog een venijnig klimmetje, maar dan lonkt in de verte, over de volle breedte van de baan, de banier met het woord ‘Finish’.
Je ziet de klok al voor je met de doortikkende tijd, niet in uren en seconden, maar in jaren: 62, 63, 64…. Met 65 zou je binnen moeten zijn, volgens je persoonlijke schema. Juichend verwelkomd over de eindstreep, liefdevol opgevangen in een warme deken van het Zwitserleven-gevoel. (Deze levensmarathon is mede mogelijk gemaakt door...)

Niets staat een mooie oude dag meer in de weg. Hoezo, Oude Dag? Derde Jeugd toch zeker!? Je behoort immers tot de generatie die veel langer fit en vitaal blijft, en veel ouder wordt? Je hebt ervoor gewerkt om nog flink wat jaren te kunnen genieten. Onbezorgd!
Je hebt wat financiële zekerheden opgebouwd, die je onderweg kreeg aangesmeerd, bij de diverse Koek&Zoopie posten langs de route...

Het Zwitserleven-gevoel. Reizen door de Sahara op een kameel. Dobberen op een azuurblauwe lagune bij de Maladiven (stond hier toch bijna Maladieven.) Step-sleeën achter een roedel Husky’s over de Noordpool. Camper-Cruising door de Canadese natuur. Het Zwitserleven-gevoel. Tja, I had a dream. We lezen de voorwaarden er nog eens op na:

In het verleden betaalde premies, vooraf ingehouden kosten en rijkelijke provisies voor (on)afhankelijke tussenpersonen, egocentrische aandeelhouders en graaiende topbestuurders vormen geen garantie voor toekomstige uitkeringen. Al helemaal niet voor de verwezenlijking van het persoonlijke Zwitserleven-gevoel. Wel voelt u als eerste de tegenvallers en als laatste de meevallers.
Zie daar het verdienmodel van de financiële dienstverlening: de paraplu die je mag lenen, maar moet inleveren als het gaat regenen… Met dank ook aan het onnavolgbare overheidsbeleid, dat al helemaal geen garanties biedt voor wat dan ook. In elk geval niet als je kleine zelfstandige bent. Maar weer wel als je een bank bent, die door ondeskundig, onverantwoord en onethisch handelen dreigt te kapseizen. Dan werpt de overheid een royale reddingsboei toe, ten koste van ….) De financiële Titanic loopt op een Gouden ijsberg, en maakt in plaats van geld, water. Vrouwen en kinderen eerst? Jazeker, maar ná de elite passagiers.

Toegegeven, dit klinkt wat ongenuanceerd, als praten in je eigen straatje, maar het gevoel moet even gelucht. Want deze week viel het Zwitserleven-gevoel met een klap op de mat: het jaaroverzicht met de waarde-ontwikkeling van de beleggingshypotheek. Die is nu 10 jaar onderweg, er is nog 10 jaar te gaan. Destijds warm aanbevolen, met staalblauwe ogen: ‘Dat is echt iets voor u, heb ik zelf ook, fantastisch, gouden bergen ..’ Die ijsberg dus.

Natuurlijk, zelf getekend, zelf ingestapt, bij vol verstand ja gezegd, eigen schuld dikke bult. Maar toch…Zo’n overzicht roept een totaal ander Zwitserleven-gevoel op. Zeker als je de vooruitzichten van 10 jaar geleden er naast legt. Volgens het meest optimistische scenario, waren we nu al ruimschoots op koers, met een vette bonus. Volgens een meer reëel scenario - dat vond ‘staalblauw oog’ destijds ook - zouden we nu gezond op schema liggen. Zelfs het tegenvallende scenario – hij stipte het heel even aan – zou toch nog een steentje kunnen bijdragen aan het bereiken van het doel.
Maar zie: we liggen zelfs ruimschoots achter op dat laatste scenario. De waarde is in 2008 zelfs met 25% teruggelopen, in plaats van doorgegroeid. Geen bijgedragen steentjes, maar opgebroken straten op de route.

Geluk bij een ongeluk: we worden stukken ouder en kunnen nog veel langer doorwerken.
En het Finish doek wordt kleiner, schuift naar achter. Mijn Zwitserleven gevoel zegt dat het schema nu mikt op 70, minimaal. En of er dan nog een warme deken op je wacht? Als het meezit, staat er een rollator aan de finish…
Een tegeltjeswijsheid biedt houvast: ‘Niet het bereiken is het doel van de reis, maar het onderweg zijn.’ Desnoods leg je zelf je straatje.

(Met dank aan buurman Gerard voor de de toepasselijke sfeerfoto:) Zie ook: http:/www.stoneageimages.com )

Ouderdomsvlekken

Het is zover: 55: zondag 5 april 2009 was mijn verjaardag. Vijf keer het dwazengetal 11. Moet niet dwazer worden, of juist wel natuurlijk, 6x11, 7x11… 77, een leeftijd die volgens de statistieken een reële verwachting is, tegen die tijd is het 2031.
Maar statistieken zeggen niets over het onvoorspelbare toeval waar je als individu mee te leven hebt. Het is maar net hoe je dobbelsteen valt op het Ganzenbord van het Bestaan. Één foute afslag, één eigenwijs stolseltje, één fundamentalist met zelfontsteking terwijl jij net passeert, en je zit de put.
Ik bedoel: een dobbelsteen heeft 21 ogen, maar het lot is stekeblind.

Het is trouwens 4 x het dwazengetal geleden dat ik 11 was. Rond die leeftijd begon het tot me door te dringen: niemand heeft het eeuwige leven, zelfs ik niet. Het besef dat je op enig moment het eindpunt bereikt, viel als een zwarte deken over mijn zorgeloze kind-zijn. Sterker nog: ik wist ook zeker dat ik niet eens oud zou worden. En al helemaal geen 55. Ik hield het, met een puberaal talent voor drama, op 20. Maar die verjaardag leefde ik voorbij, en deed het verder af met een grapje: ik leef sindsdien in blessuretijd. Nu al 35 jaar dus. Overigens is het zo dat wij onze leeftijd pas achteraf toekennen; je bent pas 1, als je het eerste jaar bent doorgekomen. Dus feitelijk ben ik nu alweer bezig aan mijn 56e jaar. Zo gaat het hard!

Daarmee behoor ik, hoera! – tot alweer een erkende marketing-doelgroep. Ik word ineens van alle kanten aangesproken, als 55 plusser. Zoals de uitnodiging van het plaatselijke Filmhuis om mee te doen aan een gezellig filmontbijt speciaal voor 55 plussers. Ontbijten, netwerken en een toepasselijke film kijken: Young&Heart, een docu-movie over een bejaardenkoor, dat zich populair zingt met serieuze pop- en rocknummers. Leek mij wel een goede start van mijn 56e levensjaar, maar mijn lief- en ouderenleed delende eega, is nog niet zover (…om het toe te geven).

Ook de Vereniging Eigen Huis ziet de 55 plusser als doelgroep en komt met een nieuwe glossy voor ouderen: Eigen Huis Sr. Toch maar eens aanvragen. En natuurlijk ben ik (slapend) lid van de omroep MAX.

55 plus, dus. Nou ja, zo lang het de sterkte van mijn brillenglazen niet is…, zie ik het wel zitten. Al stemt niet alles wat ik zie me vrolijk. Noch in de wereld in het algemeen (de financiële sector als grabbelton voor gevorderden e.d.), noch in de spiegel in het bijzonder: ouderdomsvlekken. Van die vaal bruinige eilandjes op je huid, rimpelige verweerde vlekken, die zich niet laten wegpoetsen. Op je voorhoofd, op je handen, je kuiten, dijbenen, en verdomd, zelfs op het tuitje van je aftapkraantje! Dat geeft een geheel nieuwe maar oh zo voor de hand liggende invulling van de aanhef: 'Ouwe Lul'!

Ik zal er mee moeten leven. Schrale troost: ik ben niet de enige. Onlangs was er een reünie van mijn oude examenklas van De Populier, Den Haag, jaargangen 73-75. (Een ruime kadering, omdat ik minstens twee keer examen heb gedaan) Ik heb de klassenreünie moeten laten passeren, maar ik ben wel bij’gepraat’ via email, compleet met foto’s van de avond, met de klasgenoten van toen, maar dan de actuele plaatjes. Oef. De namen klopten allemaal, maar die plaatjes wilden maar moeilijk passen. En meteen de gedachte, de hamvraag: ‘ben ik dan ook zo zichtbaar oud aan het worden?’

Natuurlijk zijn er de wederzijdse opmerkingen in de trant van ‘Je bent geen spat veranderd’; ‘ik herkende je meteen’, ‘goed, beetje ouder, maar die ogen, nog steeds die pretlichtjes.’ Vast wel, en ik denk zelfs dat het klopt in de beleving van het directe persoonlijke contact, als je elkaar live spreekt en ziet. Maar de objectieve foto’s…?
Ouderdomsvlekken, zeg maar.

De volgende keer hoop ik er trouwens wel bij te zijn… :)

------------------------------------------------------------------