Je koopt een hond, een huisdier. Je krijgt een vriendin: Noah is een teef. (Oei, want klinkt dat ‘teef’ – hardop lezend – plat eigenlijk. ‘Teefje, dan?’ Klinkt weer zo knullig. Vrouwtje? Daar wordt de concurrente-des-huizes niet blij van, bij wijze van...
Maar hoe dan ook: huisdier wordt vriendin. Of je wilt of niet. Een factor in je bestaan. Een persoonlijkheid die in je leven groeit, zeker als je ze van baby aan, pardon, van pup aan om je heen hebt.
De band, de hechting, is al gauw sterker dan je denkt. Eentje in de categorie ouder-kind relatie. Om te beginnen functioneel: voeden en opvoeden, bezighouden en begeleiden, los laten (lopen) en beschermen. Maar ook emotioneel: de warmte in je ziel als ze je begroet bij thuiskomst en met haar 50 kilo weer bijna de deur uit duwt, tegen je opspringend. De ingehouden trots over haar enthousiaste spel, haar vitaliteit en soepelheid in acties, lopen, springen, zwemmen, hollen, rollen en weer doorgaan. De boosheid als ze weer eens niet luistert en juist nu in een moddersloot stapt – tot d’r neus in het kroos – terwijl je weg moet.. En ook: de onderhuidse zorg om het wel en wee, de knagende onrust en zorg als zich iets onaangenaams aandient. Zoals: een serieus knieprobleem.
Te lang mee doorgelopen, in de naïeve hoop dat het overbelaste spier is, die met rust wel weer bijtrekt. Niet dus, dit keer niet. De alsnog gemaakte foto’s zijn duidelijk: knie oogt als een mini-rampgebied: kruisband volledig afgescheurd, meniscus kaduuk, te vroege slijtage (artrose-achtig).
“Bedankt baasje!” voel je haar denken, terwijl ze tegen je aan geleund op de onderzoekstafel bij de dierenarts staat en het per infuus ingebrachte roesmiddel begint te werken. Je voelt ook haar lijf zwaar worden, spieren verslappen en als een leeglopende opblaaspop zakt ze in elkaar. Pfffff...’
Naar buiten lopen zonder Noah is lastiger dan je wilt. Shit hé?! Stoere baasjes doen niet zielig, echte mannen huilen niet. Af! Koest! In je mand. Ze is in goede handen…
Drie uur later belt de dierenarts. Goede berichten. Operatie geslaagd. Hij is tevreden over het resultaat: knie geschoond en voorzien van nieuwe kruisband, meniscus verwijderd. ‘Over een paar maanden kan ze weer behoorlijk normaal lopen.’ Is zijn verwachting.
Als Noah begint bij te komen, mag ze gehaald worden. In de uitslaapruimte ligt ze versuft met de neus tegen de deur. De stem van het baasje werkt als dope op een dolende junk; kop op, een oplichtende blik, herkenning. Ze wil zelfs gaan staan, maar vindt dat bijna meteen weer toch geen goed idee. Maar heeft wel een paar stappen gezet, op drie poten. In afwachting van de nabespreking en verzorginstructie, toch maar weer even liggen. Baasje ernaast (zittend natuurlijk). Noah maakt een ritmisch geluid, tussen piepen en grommen in, de boodschap is duidelijk: ‘baasje, ik voel me klote!, Waar ben ik, hoe kom ik hier, en waar is de uitgang?” Snuit op het bovenbeen van baasje: vertrouwde geur, bekend terrein, en het gemopper neemt af.
Met hulp van de assistente hevelt baasje Noah in de auto. Naar huis rijdend alsof er 300 losse eieren in de kofferbak liggen, die zonder schade moeten worden afgeleverd. Dat lukt. Eenmaal binnen laat Noah zich als een stramme bejaarde zakken op het speciaal opgemaakte extra zachte matje… Rust. Voorlopig drie maanden strikte rust. De eerste tijd wat pijnstillende medicatie, penicilline. Dan begint het grommende gemopper weer, maar minder zwaar, ze beseft?dat het ergste achter de rug is – afkloppen – en dat het opbouwen al is begonnen. Op haar ’s ochtends gladgeschoren bovenbeen zijn ‘s avonds de eerste stoppeltjes al voelbaar, zoals krokusjes na een forse winter de kop weer oprichten. Noah richt zich op, haar blik zoekt de ogen van baasje, mixed feelings: ‘Blij weer thuis te zijn.’
In de vensterbank van baasjes werkkamer staat een souvenir als getuige van een stil zelfverwijt, nog geen vier jaar oud, de kapotte meniscus…
