Onlangs liep mijn zelfvertrouwen een forse deuk op. Ik blijk niet of nauwelijks te voldoen aan het beeld van ‘De ideale man’. Ik scoor slecht op de belangrijkste punten die – volgens recent onderzoek onder vrouwen – bepalen of je wel of niet meetelt als man.
Stoere kaaklijn? Nou, niet echt. Meer een spits kinnetje.
Brede schouders? Niet zonder de vullingen in de colbertjes die ik trouwens zelden draag.
Stoer gestoppeld? Bij mij niet meer dan wat vlasserig grijs achterstallig scheeronderhoud.
Strak gespierde borstpartij? Helaas. Mijn Cup B waardige aanzet, onttrekt mijn mogelijke spierbundels aan het zicht. Dat geldt zeker voor het volgroeide perceel kroelig borsthaar. En juist dát beschouwde ik eerlijk gezegd als een trots symbool van mijn man-zijn. Maar helaas: ook borsthaar vinden dames niet echt jofel. De borst moet glad en bloot.Laat ik mijn hemd maar permanent om het lijf houden. Want de eventueel met kroelende vingers te volgen boswandeling door mijn borsthaar-aanplant loopt naadloos voort op mijn rug. Daar is sinds mijn geboorte nooit in gesnoeid. Het idee kwam nooit in mij op, ik had er ook geen zicht op...
Nu ik toch aan afvinken ben: mijn lengtematen – als geheel en op details – zijn ook niet overtuigend. Daarbij heb ik geen bronstig zware mannenstem, ik praat meestal te zacht en te hoog.
En toch, en toch, kijken vrouwen naar mij. Maar nu begrijp ik dat ze dat waarschijnlijk om precies de tegenovergestelde reden doen, dan ik ijdel dacht. Geen lustobject, maar bezienswaardigheid, zoals de menselijke creaturen die in de Middeleeuwen in het rariteitenkabinet bekeken werden. De man zonder oren, de vrouw met 12 vingers, het manwijf met 7 tepels, en andere SBS 6 waardige realityshow-creaturen.
Is het echt zo erg met mij gesteld? Ach, ja, nou, nee. Het schijnt dat ik mooie blauwe ogen heb. En humor. En – zeker weten – mooie kinderen. En dat hebben ze van hun moeder die het al decennia met mij uithoudt. Omdat zij net zo min als ik representatief ben voor dat onderzoek. Zij hanteert andere eisen, andere criteria. Neemt me zoals ik ben.
Daarbij had ik van de week de ervaring dat ik voor sommige partijen zelfs letterlijk om op te vreten ben. Een vaag gekriebel op mijn kuit, werd ineens een pijnlijke sensatie. Ik ontdekte een klein zwart schepsel dat druk bezig was om zich in mijn kuit-huid te boren. Een teek! (Ik loop dagelijks met de hond door het park…) Het kostte ruim 20 minuten om een eind te maken aan deze ongewenste intimiteit! Het lukte gelukkig om die takketeek te verwijderen, in drie delen, maar inclusief dat gruwel-kopje. Dat heb ik nog eens even goed bekeken onder de leesloep. En juist die confrontatie oog in oog gaf deed mijn zelfvertrouwen weer een beetje goed. Want zó lelijk!? Nee, dat ben ik zelfs niet.
En terwijl ik beestje in drie delen door de wc spoelde, dacht ik: ‘Teek it. Or Leave me.’
Geen idee wat ik er mee bedoelde. Maar het klinkt wel leuk…
