Try Out (maar niet oud)

Try Out  (maar niet oud)

Een impuls aankoop, twee kaartjes voor een try out van Freek de Jonge. In Bodegraven, multi-culti-centrum Het Evertshuis. Nooit eerder geweest. Het oude (school?)gebouw biedt onderdak aan o.a. een bibliotheek, een galerie, hobby-lokalen, een theaterzaal en een studio van/voor de lokale omroep. Die studio bevindt zich kennelijk pal boven het podium, bleek tijdens Freek’s inleesvoorstelling. Geen overlast, wel hoorbaar, en door Freek snedig opgelost met de opmerking. “Of men het omroepen in Bodegraven letterlijk beoefent, dus zo hard roepen dat heel Bodegraven het hoort.”

Het Freek-gezind publiek kon het waarderen. Ouder publiek – ja, ik ook - meegegroeid met de cabaretier die zijn AOW gerechtigde leeftijd ruim overschreden heeft. De 70 staat hem nader dan de 60. Al meer dan 42 jaar op de planken. En nog volop met de tijd mee, blijkt in Bodegraven. Freek komt op met een iPad onder de arm, en scrolt gedurende de voorstelling eigentijds door zijn verhalen, gedichten en oneliners.

Inspiratie
Freek… Begin jaren ’70, zag ik hem voor de eerste keer ‘live’, dat was in Carré, met de theatershow Quo Vadis (Scania Vabis). Waarmee hij samen met Bram Vermeulen als de Neerlands Hoop Express door Nederland daverde.

Mijn kennismaking met Neerlands Hoop was de LP Plankenkoorts, die knaloranje hoes. Die heb ik samen met vrienden grauw gedraaid, waarbij de groeven zo diep insleten, dat we de A en B kant tegelijkertijd  hoorden. Maakte niet uit, we kenden het repertoire uit ons hoofd. ‘Dubbel en Dwars met liedjes in hun mars’  Ook de dubbel lp Qua Vadis heb ik as-grijs gedraaid.
  

Neerlands Hoop - Freek en Bram - was de inspiratiebron voor het schoolcabaret op de Populier, waar ik als gitarist, liedjesschrijver deel van uitmaakte. Met veelbelovende groepsnamen als Cabaret Stapelbed, en later Kontrast.

Freek zag ik ook nog live in zijn eerste jaren zonder Bram, met  De Komiek, en De Mars. Alweer vernieuwend. Geen losse nummertjes maar doorlopende verrassend verweven verhaallijnen.  

Kruithuis & Leids Festival

Wat betreft de inspiratie, voorbeeldfunctie van Neerlands Hoop zweefde ik altijd tussen, ‘dat wil ik ook, maar kan ik nooit’. En ‘Ja maar, dat moet ik toch ook een beetje kunnen?’  Maar ik liet mijn mogelijke artistieke loopbaan op z’n beloop.
Zag intussen (de) Youp voorbijkomen, ook van mijn bouwjaar, die het gewoon wel deed. Ook live gezien in zijn begintijd, in Het Kruithuis, de kleine zaal van de Groningse Stadsschouwburg. Zijn eerste programma, LP Romantiek met Mayonaise. Heb de gelijknamige LP in de Ramsj op de kop getikt, voor 2 gulden 50. 

In datzelfde Kruithuis zette ik – in teamverband - mijn eerste schreden op het glibberige pad van serieus cabaret. Latent Talent heette de Groep. Met vier medestudenten Nederlands. Traditioneel cabaret, oordeelde kleinkunst recensent Jacques d’Ancona, - dé Jacques, inderdaad. 

Hij noemde ons ‘traditioneel, maar wel het leukste cabaret dat hij in tijden had gezien.’ Aldus zijn positieve beoordeling. “Yes. We zijn ontdekt!" dacht vooral ik. Zeker toen we niet lang daarna de finale behaalden van het Leids Cabaret festival, en die ook wonnen – de publieksprijs – jawel. Toen wist vooral ik het zeker: Dit is mijn roeping. Ik kan het ook.’
Opnieuw bevestigd door de positieve kranten/pers reacties; Jacques d’Ancona, ruimde zelfs een plekje voor ons in op de voorpagina van Het Nieuwsblad van het Noorden.  (Ik had nog een kopietje.) Andere recensenten hadden het over: ‘Het nieuwe Don Quishocking, De Yvo de Wijs van de jaren ’80.’ En dat soort mooie aanprijzingen. ’t Kon minder, zeggen ze dan in Groningen.’

 

Cameretten

Maar de doorbraak bleef uit, net als de toegezegde begeleiding en promotie vanuit de festival organisatie. Behalve een opname en optreden voor de VARA radio (VARA’s Popkrant).
Op verzoek van de Leidse organisatie sloegen we uitnodiging af van het veel bekendere Cameretten Festival om ook daar deel te nemen, in Delft, een paar maanden later. Argument van de Leidse organisatie: ons festival mag niet gezien worden als voorselectie voor Cameretten. Leek mij een plausibel argument, hoe verleidelijk het ook was, om via Cameretten meteen door te stoten tot de eredivisie. Maar wij verklaarden ons loyaal.

Die loyaliteit werd niet beloond, sterker nog. Toen we een paar maanden later bij Cameretten uiteraard wel gingen kijken, liepen we daar de organisatie van het Leidse Festival tegen het lijf. Ter begroeting stelde men de verbijsterende vraag: “Waarom doen jullie niet mee?!”
Nou ja?!

Dat hakte er stevig in! En het is ook nooit meer goed gekomen. Ik had dit natuurlijk moeten onderkennen als een leermoment: Trek je eigen plan. Volg je gevoel. Zoals ik regelmatig tegen anderen zeg, zoals mijn kinderen. Maar ja, als het jezelf betreft…

Overigens is het gevoel van rancune wel gesleten. En in de geschiedenis boekjes/annalen van het Leids Festival staat Latent Talent vermeld als de winnaars van editie 1979.

Bovendien kwamen er meer kansen en heb ik op Cameretten mooie momenten beleefd. Waaronder optredens als trio Harst & Keizer, met de gevleugelde Jenny (4e plaats) en als duo Harst & Hesselink. (Tweede in 1986). De stap naar solo sneuvelde in te grote ambities en te hoge bloeddruk. Ach ja.

Intussen  begint deze blog naar memoires te ruiken. Misschien is het tijd, maar dan als apart project. Aparte site of zo.  Stukje bij brokje. Met dit als eerste stukje. De volgende brokjes gana dan over Harst & Keizer, en Harst & Hesselink.

Intussen, in 2011. Een theaterzaal in Bodegraven. Freek nog steeds goed bezig. De Neven heet zijn programma. Aanbevolen, nu al.
En als ik hem, ruime 60-er zo zie, kriebelt het bij mij ook nog wel een beetje. 
Misschien iets kleins?Ik ben tenslotte 10 jaar jonger...