Tienen

Tienen. Je doet het met z’n vieren. Of met z’n vijven, dat kan ook. Tienen is een voetbal-behendigheidsspelletje. Wat je nodig hebt is een bal, in elk geval één doeltje en een klein speelveldje. Van die Cruyff-achtige veldjes die je in jonge nieuwbouwwijken tegenkomt: 20 bij 40 meter gravel, hek erom, twee doeltjes – liefst van duurzaam, hufterproef materiaal - en de jeugd kan zich uitleven.

Nou ja, jeugd, ook als 55-plusser tien ik regelmatig. Dat doen we dan meestal met z’n vieren, soms met z’n vijven. Waarbij de andere tien-teamgenoten allemaal nog (ruim) onder de dertig zijn. Niet zomaar een tien-team: ik doe het samen met mijn drie zoons - S, J en E - en de vanaf de basisschool meegegroeide huisvriend D. Zij zorgen ervoor dat ik me één tot anderhalf uur een stuk jonger voel en gedraag dan mijn ware leeftijd. We doen het al jaren en met plezier.

Maar, hoe gaat het tienen nu in z’n werk? Het is het de bedoeling om elkaar de bal toe te spelen, zonder dat deze de grond raakt, gezamenlijk hooghouden en dan afronden op het doel. Dus  de bal niet eerst op de grond komen als je op het doel schiet of kopt; want je koppie gebruiken, dat mag ook.

Het doel wordt verdedigd door een tijdelijke keeper, die willekeurig is aangewezen. Iedereen die mee-tient, moet bij toerbeurt keepen. Je beurt wordt bepaald door het resultaat van je doelpoging: als je naast schiet, of over, of zodanig dat de keeper de bal kan vangen, moet jij gaan keepen. En de ex-keeper gaat weer in het veld als speler. En zo rouleert het al naar gelang het succes van de doelpogingen.

Maar goed: tienen, waar slaat die naam eigenlijk op? Niet omdat je het met z’n vieren, soms met z’n vijven doet, dat is duidelijk. Het zit als volgt: iedere deelnemer start met tien punten, dat is de officiële regel. Die punten kun je verliezen, namelijk als je keept. Elke keer dat je een doelpunt doorlaat, gaat er een punt af. En als je nul punten hebt, ben je uitgeschakeld, sta je buitenspel. Wie het langst in het spel blijft. is de kampioen! Die regels dwingen je om én goed te keepen, én goed te scoren.
Wij vinden het ook zonder aftellen leuk om te tienen. Niet minder fanatiek. Zo doen wij het al jaren: zo goed mogelijk proberen te keepen en zo mooi mogelijk proberen te scoren, met fraaie combinaties en acrobatische acties, waarbij je wel eens boven je macht grijpt en genadeloos op je gat glijdt. Maar dat hoort erbij. En de sportieve lol is er niet minder om.

Sterker nog: eenmaal aan het tienen, ben ik bevrijd van het continue zeurende besef dat ik als 55 plusser al jaren serieus aan het aftellen ben. Je begint bij je geboorte met een (onbekend) aantal dagen, en elke dag is er een die er af gaat.
Of zal ik zeggen: weer eentje die ik erbij kan tellen.Positiever.

En zolang ik nog wekelijks de vaardigheid kan bijhouden om welke ballen dan ook hoog te houden, hoop ik nog heel wat dagen en jaren erbij te kunnen scoren! En reken maar dat het voluit genieten is als je zoons vragen, ‘Pa, kom je buiten spelen!?’ (Dat het ook leuk is om met je dochter hard te lopen, daarover een andere keer...:) )

Wie ons tien-team in actie wil zien, kan terecht op http://www.youtube.com/watch?v=CLbPcKnfjG0&feature=channel

Vaderdag Cum Laude

Het was me het weekje wel. Een bewogen weekje, of beter: weken. Niet alleen vanwege de totale renovatie van onze straat de afgelopen maanden, en in het verlengde daarvan de totale renovatie van onze voortuin, en - waarom ook niet - meteen ook de achtertuin.
Maar vooral spannend waren de examenperikelen van dochterlief. Om een lang verhaal een successtory te maken: Yes she can!! Onze miss in haar missie geslaagd: het eindexamen in ruime mate behaald, de doelstelling – 8 gemiddeld – ruim binnengesleept. Een formele Cum Laude, wat ons betreft! Een van de drie op haar school. Niet dat het daar om gaat, maar het voelt wel prettig. Ook voor ons, trotse ouders. Belangrijkste is dat zij zo voor zichzelf de weg heeft vrijgemaakt om te beginnen aan de studie van haar voorkeur in de stad van haar voorkeur: geneeskunde in Utrecht. De Domstad is gewaarschuwd: na Jeroen, Sander, Eduard en ondergetekende, wordt Karin de 5e Van der Harst die de Utrechtse poorten binnentrekt.

De officiële examenuitslag-middag was nog even spannend: – na 2 uur lang vergeefs wachten op het verlossende telefoontje van school, want de hoorn lag er enige tijd af? – zelf maar gebeld. Haar klassenmentor fluisterde één voor één de cijfers in het oor, haar gezicht was een film van emoties, en toen zij wist dat het gelukt was: ging ze helemaal door het lint.
Mooi foto moment. Daarna gaat het hele traject gepaard met de nodige rituelen: een Felicitaart met foto-print, zelfgemaakte kaarten en natuurlijk de vlag met wimpel en schooltas. Blijft een vrolijk gezicht, en een beetje melancholie, want Karin is de laatste van de vier, het kwartet is vol!

Voor mij als trotse vader, was dit voor mij een vooruitgeschoven Vaderdag cadeau, een bijzonder cadeau. Ook het uurtje sporten met de zoons, en het boek van vrouwlief en de toiletartikelen zijn natuurlijk welkome vaderdag-gifts. Waarbij ik zelf ook nog de rol van zoon heb te vervullen naar mijn vader toe. Zondag ochtend op de koffie even langs om een gepaste fles jenever met leuke glaasjes te schenken. Altijd welkom, altijd zinvol. Onderweg in de auto, horen we op de radio over een onderzoek waaruit blijkt dat vaders toch het meeste plezier beleven met een zelfgemaakt cadeautje. Een knutselwerkje dat op school is gemaakt, onder leiding van de bezielende handwerkleerkracht. Een zelfgemaakte tekening.
Ik kan dat beamen, want met vier kinderen, heb ik een kast vol bewaarde vaderdag kunstwerken, ontroerend goed (bedoeld), dat gooi je niet weg, toch.

Het brengt me op een idee. Bij mijn ouders aangekomen, duik ik de hobbykamer van moeders in, en flans met een simpele stift een kinderlijke tekening in elkaar: een boot op zee, voor de kust van Scheveningen, een vuurtoren, een tafeltje met een fles jenever. Snelle schetsen, uit het hart, en met de mooiste kinderletters die ik kan produceren schrijf ik op de tekening: Voor Papa! (Je zult zo’n tekening maar krijgen, van je 55 jarige zoon :) )

Maar zie: mijn vader, de krasse knar, vond het geweldig. En moeders lag in een deuk.
Missie geslaagd. Vaderdag Cum Laude.

Genuten, het betere Genieten

Raar woord eigenlijk, als je er even bij stilstaat: genieten. Ergens van genieten, kunnen genieten. Een film bijvoorbeeld, een boek, gerecht, artiest, man, wijn, vrouw enzovoort.

Maar wat is genieten nu eigenlijk? Een staat van intens geluksbesef? Een gevoel van innerlijke harmonie? Een dajalama ervaring? Het is best lastig te omschrijven.
Sterker nog, het is vaak ook lastig om echt in praktijk te brengen. Veel mensen kunnen maar moeilijk echt genieten van zaken waarvan je toch zou móeten genieten. Maar dat lukt dan niet omdat ze er op te weinig voor openstaan, omdat er zaken zijn die afleiden: de zorgen van gisteren, de zorgen voor morgen, gedachten aan de dingen die je nog moet doen, of dingen die je toch verkeerd hebt gedaan. Dat soort gedachten ontneemt de focus op het hier en nu en verduistert menig genietmoment. Daar heb je dan achteraf weer spijt over: waarom heb ik er niet wat meer van genoten, waarom heb ik het moment voorbij laten gaan. Zo gaat het al gauw van kwaad tot zuurpruim (en dampt het woord genieten in tot NIET).
Ik spreek uit ervaring, ik heb er aanleg voor. Maar: ik ben er klaar mee. Ik heb besloten om genietmomenten voortaan ook daadwerkelijk te genieten, ten volle én op het moment zelf (zoveel mogelijk). Om mijzelf dat aan te leren, te programmeren, noem ik het vanaf nu: GeNUten. Een nieuw woord, of beter, een werkwoord, want je moet er wel wat voor doen (en laten). Niet zeuren, niet piekeren, maar open staan voor het nu: geNUten, het betere genieten. Dat helpt - denk en hoop ik - bovendien om sterker te staan op momenten dat er niets te genieten /genuten valt: bij de tandarts bijvoorbeeld (hoewel, die bevallige assistente?), of in de file (hoewel, die fijne jazzmuziek tussen de verkeersmeldingen door?).

Als gezegd, je moet er wat voor doen. Dat vul ik in als volgt. Ik heb me zelf opdracht gegeven, om elke dag minstens één genietmoment te benoemen. En dat gaat me makkelijker af dan ik dacht. Een paar voorbeelden heb ik zelfs op de foto kunnen zetten. Zoals de knap houtgesneden visarend – in één stuk – uit een overgebleven eikenstam, zomaar ergens langs de Vlist. Of het mooie zwanentafereel bij ons in het park: pa, ma en een koddig kwartet. Wat me dan weer deed me denken aan mijn eigen gezin. En daarmee waren we onlangs een weekend uit in Cochem, inclusief aanhang. Gezellig samenzijn, goede gesprekken, een goed glas, wandelen en als klap op de gezelligheid: een partijtje afslaan op de Driving range van het Golf resort. Met elkaar ruim 750 balletjes het gras op meppen, al dan niet in de perfecte golfswing, maar knetter-gezellig.
Dat ik er een voor een week lang een ernstig verkrampte nekspier aan over hield, een golf-nek, dat heb ik er graag voor over. (Misschien wel mijn straf omdat ik een balletje als souvenir heb geleend.) maar verder: was het volop geNUten.