Om precies te zijn: het woord van het jaar 2009.
Van de drie genomineerde woorden viel de keuze niet op: vaccinatieangst, noch op kopvoddentaks - en zelfs niet op de daaraan gekoppelde tweelinginzending ‘postnatale-peroxide-psychose (die overigens buiten mededinging en na de sluitingstermijn is ingezonden, maar toch..) Nee, de jury van het taalgenootschap Onze Taal viel únaniem voor …..tromgeroffel…… TWITTEREN ! Zegt het, Nee, Twittert het voort! Twitteren is het Woord. En het woord is twitteren. Je zou er bijna van gaan preken, maar dat is een ander taalkundig fenomeen, bovendien het tegenovergestelde van twitteren. Want zo kort een twitterbericht moet en/of mag zijn – maximaal 160 tekens/letters, zo oeverloos kan een beetje serieuze preek aanhouden. Daar trek je vandaag de dag geen volle kerken mee. Misschien moest de dominee ook maar eens gaan twitteren: de Reli-Twitter, maar dat terzijde.
Twitteren dus, het rondstrooien van korte berichtjes via een twitteraccount op Internet. Die tweets, want zo noemen we een twitter-bericht, zijn bedoeld voor de zogenaamde volgers, mensen die kennelijk graag op de hoogte blijven van het doen en laten van de twitteraar in kwestie. (Bij een reli-twitters wordt dat natuurlijk volgelingen.)
En wat zijn die twitterberichten dan? Dat kan van alles zijn: van ego-gerichte bespiegelingen
‘‘Kom net uit bed. Ga me scheren. Shit! Scheerzeep op. Ga weer naar bed, wordt niks vandaag.’ Tot boodschappen die er toe doen, en niet alleen voor volgers, zoals de berichtgeving tijdens de verkiezingsrellen in Iran.
Maar lang niet iedereen is overtuigd van het twitteren. Zo was het eerst ook met MSN, Hyves, LinkedIn en Internet in het algemeen. (Vorige eeuw). Maar nu lijkt de wereld niet meer zonder deze digitale sociale netwerken te kunnen. En bijna iedereen speelt het spel mee. Zelfs ik, als notoire kat-uit-de-boom kijker heb me aangemeld bij LinkedIN. En ik moet zeggen, het is wel grappig. Krijg ik ineens allerlei mailtjes van oude en/of vage bekenden die (weer) met mij willen connecten, en onze netwerken te delen. Is wel leuk. (Ik noem het informeel ‘LeukedIn’. Ik ben nu eenmaal altijd bezig met taal.)
Maar twitteren doe ik (nog) niet. Heb wel al een paar test-twitters geschreven, al lopende in de stad Utrecht, tijdens mijn wandel-woon-werk verkeer van het station naar de Malibaan. De U-twitters: observaties, gedachtenflitsen, filosofisch-poetisch getinte spinsels. Voorbeeldje:
U Twitter, 25 mei. 08.42 uur, Biltstraat
Korte man, in korte broek, op steeds kortere afstand. Onze blikken ontmoeten. We uiten een korte groet.‘Goedemorgen!’. Hij klinkt als een vrolijke sopraan. Korte man met korte stembanden.’
Of er iemand op dat moment zat te wachten op deze observatie? In elk geval heeft niemand het gemist. Maar goed, twitteren is woord van het jaar 2009. Het geeft aan dat taal altijd meebeweegt met de ontwikkelingen in de samenleving. Het getwitter grijpt om zich heen. Waarbij twitteren zelf voor mijn gevoel staat voor de steeds verdere verdichting, maar ook fragmentering, van onze communicatie.
Bent u er nog? Volg mij!
