 |
| klik groter |
Het is zover. De symptomen dienen zich nu toch onontkoombaar aan. Naast de – ach, dat hoort erbij – alledaagse vergeetachtigheid, naast het fenomeen dat je steeds moeilijker – joh, dat heb ik ook wel eens – op een naam kunt komen. Nee, echte symptomen, daar heb ik het nu over.
Dat je dingen doet, die een beetje vreemd zijn. En waarvan je bovendien niet meer weet dat je het hebt gedaan. Erger nog, waarvan je niet beseft dat je het doet op het moment zelf. Je staat erbij, je kijkt ernaar, maar ‘ it’s not me’. Vaag? Lees verder!
Dochter zocht gisteren de boter om haar ontbijtje te smeren. Niet te vinden. Ook moeders ingeroepen hulp bracht geen boter in beeld. Het kuipje – altijd smeerbaar – licht verteerbaar – bleef hardnekkig spoorloos. Met alle stress van dien voor het ochtendhumeur van de dames.
Ik was er niet bij, maar wel schuldig, waarschijnlijk. Ik had immers ’s ochtends vroeg al een boterhammetje gesmeerd, als brandstof voor een dagje parket leggen. Vrijwilligerswerk in familiaire kringen, maar dat terzijde.
Opsporing verzocht: kuipje margarine vermist, laatst gezien op de vaste plek in de koelkast. De speurtocht duurde zeker 10 minuten voor moeders succes had. Zij vond het kuipje boter in…. onze fraaie houten broodbox op het aanrecht.
En al zit er met een beetje goede wil, enige logica in – boter bij de boterhammen – het is voor mij een serieus symptoom van onomkeerbare aftakeling van mijn mentale staat. Want, daar gaat het om, ik heb werkelijk geen herinnering aan het plaatsen van het boterkuipje in de broodbox.
Het sluit aan bij eerdere bewustzijn storingen. Een paar weken geleden wilde ik de papiercontainer nog even snel bij de stoep zetten. Maar de container was al weg. Of de partner me was voor geweest? Nee, dat heb je toch zelf gedaan, toen je net terugkwam met de hond? Oh ja? Ik was het kwijt. Pas toen ik rustig toch naar buiten liep, naar de inderdaad al langs de stoep staande container, en weer terug naar huis, kwam de herinnering. Maar het verstoppen van boter is geheel gewist van mijn hard/harst-disk.
 |
| klik groter |
Ik moet er maar niet te lang bij stilstaan. Het valt misschien nog mee. Maar je zoekt toch een verklaring, Misschien is het de BAV-periode die ik mezelf heb opgelegd: Bewust Alcohol Vrij. Alweer een paar weken nu. Broodje nuchter. Waarom? Om het leven eens wat frisser tegemoet te treden. Om te ontdekken of dat inderdaad zo werkt. Alcohol is toch gif. En ja, ik ben bij vlagen scherper. Maar kennelijk niet altijd. En als je dan tegelijkertijd boterkuipjes gaat verstoppen, zonder dat je het zelf doorhebt? En wie weet wat je daarna nog gaat uitspoken, de kat in de vaatwasser. De iPhone in de Magnetron. De buurvrouw uitlaten. De waterlelies in de sloot maaien. Tja…
Dan kun je misschien beter een wijntje pakken. Ben ik nog niet uit.
