Nordic Walking - stokoud

"Je gaat toch alsjeblieft ook niet met die tentstokken rondlopen!?' Aldus een 'uitroep' van mijn zwager, in een reactie op mijn eerste 'post' in deze weblog. Nee, beste zwager, dat ben ik niet voornemens.
Ik kijk er, net als jij, ook nog steeds wat verbaasd tegen aan. Ik zie mij zelf niet op die manier in het openbaar bewegen. Ook al is het goed voor je, las ik her en der. En kun je er oud mee worden. Maar volgens mij heb je geen stokken nodig om stok oud te worden. Sterker nog, pas als je heel erg oud wordt, heb je een stok nodig. Het voordeel van Nordic Walk zal dan misschien wel zijn dat je al een sublieme basistechniek hebt, waarmee je je soepel kunt verplaatsen over het linoleum in de gangen van verzorgingshuis 'De laatste meters..'.
Met alle respect overigens, en ik hoop dat ik mij die tijd nog gegeven zal zijn. Want nu ik de 50 gepasseerd ben, geeft het bewegingsapparaat af en toe al wel signalen af: pijntje hier, hobbeltje daar, kraakje zus, en een onwillig peesje zo. Geen echte klachten, maar in mijn zwaarste buien wel de voorboden van naderend ongemak.
Maar het verschilt per dag. ...What a difference a Day makes. And the difference is you ) schiet me ineens te binnen, mooi liedje, maar terzijde. ....
Terug naar de Nordic Walkers die ons land zijn binnengevallen, het leger adepten zwelt gestaag aan. Verkopers van deze aluminium wandelstokken doen goede zaken. 'het loopt goed, zal menig winkelier kunnen beamen. haha.' Ik heb laatst een variant gezien, dezelfde geforceerde motoriek, met dezelfde bewegingen, maar dan zonder die Nordic Sticks. Toen ze dichterbij kwamen, zag ik dat men in plaats daarvan twee hand-halters meezeulde. Ook dat zie ik me niet doen.
Ik loop trouwens toch al genoeg. Drie tot vier keer per dag de hond uitlaten, te beginnen drie kwartier uur tot een uur, elke ochtend. En dan 's middags en 's avonds vaak ook nog een stuk. Per dag loop ik tussen de 6 en 10 kilometer.
Bevalt prima. Al trekt ze - Noah dus - behoorlijk, zodra ze haar speelkameraden ziet. Dan staat de riem ineens strak, en dan lijkt het wel of ik haar met een Nordic Stick vooruit duw.
Brengt me nog even op de reactie van mijn zwager. Hij had nog een tip om voordelig te Nordic Walken: ga naar de bouwmarkt en koop twee bezemstelen a 2 euro. Als je maar een stok achter de deur hebt, om aan je beweging te komen.


(wordt vervolgd)

God langs de deur

Vrijdagmorgen, 13 minuten over 9. De bel gaat. Ik doe open. God staat voor de deur.

Hij stelt zich voor als Jacob van Hiemst en zegt dat hij graag eens met mij wil praten. Over de dingen in de wereld. En daar wil hij graag de bijbel in betrekken. Hij zegt het met een blikvangende glimlach die een langdurig verblijf in de eeuwigheid doet vermoeden. De glimlach van Mona Lisa is daarmee vergeleken een zielig zenuwtrekje.

Jacob van Hiemst? Niks Jacob. Dit is God. In alle bescheidenheid. Schoudertas, verzorgd kapsel. Multifocale bril. Onmiskenbaar 50 plus. En kennelijk alle tijd van de wereld, maar ja, als God heb je zo je mogelijkheden.

Mijn hond is ondertussen ook aan de deur gekomen, waaks nieuwsgierig als altijd, maar in plaats van aan te slaan, kwispelt zij positief gestemd de vreemdeling tegemoet. Sterker nog: ook de jonge kater toont spinnend spontane affectie. ‘Laat de dieren tot mij komen’ schiet me een tekst te binnen uit een ver verleden, toen ik nog naar zondagschool moest. ‘His master’s Voice?’

Maar wat nu met dat gesprek? God, tja, nou, ik ben eigenlijk aan het werk. Kantoor aan huis, ziet u. Dus eh.. nu even niet.

God kent z’n plaats in de wereld en dringt niet aan. Maakt een beleefd groetende beweging, geeft de hond een aai, kijkt me even aan... Maar dan die blik, zo'n vaste overtuiging uitstralend en ook zo vreemd vertrouwd.. Die zie ik niet voor het eerst, en hij mij ook niet. Dat gevoel...

‘Ga aan het werk. Dat praten we een andere keer. Als de tijd er rijp voor is.’ En hij draait zich om, soepel bewegend, maar struikelt dan bijna over het afstapje, bewaart wonderwel het evenwicht.

Terwijl ik de deur sluit, weet ik ineens waar ik die blik eerder zag. Drie weken geleden werd ook aangebeld, ‘a avonds, in de schemering stonden twee als vertegenwoordigers geklede jonge mannen voor de deur. Zondags gekleed, zeg maar. Dezelfde schoudertas, zelfde blik, bijbel in de hand.

“Wij zijn discipelen van de kerk van Jezus. En we willen graag met u praten over de plannen die Jezus heeft met de wereld, en vooral welke rol hij daarbij voor u in gedachten heeft.”

Voor de duidelijkheid, dat zeiden ze dus eerst tegen mijn dochter K, (14) die had opengedaan, in haar topje. Ze haalde mij erbij met de opmerking. ‘paps, er staan twee enge mannetjes voor de deur.”
Niets te veel gezegd, dacht ik toen nog. En toen ze tegen mij begonnen over de plannen van Jezus, hield ik de boot af met de opmerking dat ik zelf andere plannen had. In elk geval voor die avond.

Even later, liet ik de hond uit, ze fietsten me voorbij, als ouderlingen in de vorige eeuw.
En nu schiet me te binnen, dat de hond op dat moment spontaan wel heel enthousiast begon te kwispelen, zonder enige aanleiding?

Maar dan nu vanmorgen weer?! Zou die Jacob trouwens wel weten dat zijn zoon ook aan ‘cold selling’ doet? Of maakt het allemaal deel uit van het grote plan. En krijg ik binnenkort nog een derde kans, zoals Petrus...?

Goed, eerst maar eens een kop koffie… Ik sudder nog even na... Stel nou, dat Jacob toch gewoon Jacob is? Wat dan? Nou, dan heeft hij in elk geval een bewonderenswaardige zingeving gevonden in zijn eigen bestaan als geprepensioneerde 50-plusser...

Ik geloof het wel, ten minste.

De verjaardag voorbij

Het is zover: 52. De (verjaar)dag begon perfect: ontbijt op bed geserveerd door mijn lieftallige dochter K, een van de vier genetische variaties. Om 07.00 uur. Wat een discipline! Zo vroeg op, maar ook omdat ze op tijd naar school moest. Extra op tijd zelfs, vanwege een 'acht-uurtje'; want ze was de dag eerder te laat bij een les .
Maar bij dit stralende weer, is het geen straf vroeg uit de veren te zijn: de zon, net boven de bomenrand uit klimmend, straalt de kamer in. Good Morning Sunshine!

Geen echte werkdag vandaag: ik ben naar een premium/promotie beurs geweest in Utrecht (PROMZ), samen met mijn jongste en oudste genetische variatie van mannelijke inslag, zoons dus.
Erg leuk, gezellig, en inspirerend. Wat ze al niet verzinnen op het gebied van weggevertjes, cadeautjes, promotieartikelen? Veel Oranje, wk gedoe.

Extra leuk; we zijn met z'n drietjes op de foto gezet, meer dan eens trouwens. Een bijzondere: een stereofoto met een speciaal 3-D effect, te zien in een soort vouwbrilletje. Zijn we wel trots op.
En verder van alles en nog wat.

Terug met de trein, tassen vol materiaal om de nek. Naar huis voor een kop koffie met verjaardagsgebak en de eerste cadeautjes: twee wandelgidsen met speciale routes voor hondenbezitters. Inderdaad: we hebben (weer) een hond: Noah, Leonberger, jong beest nog. Schattig en vol energie. Ik loop dagelijks zo'n 7 a 10 km met haar, en niet moe te krijgen. Zij niet..

Zal ook wel goed zijn voor mij. Ben ik elk geval al een paar kilo kwijt en heb een bloeddruk als een jonge hond..

Wat me brengt op het onderwerp: 50 plus en gezondheid. Daarover is wel het een en ander te filosoferen. Heb me voorgenomen dat de komende weken maar eens te doen.

Stof genoeg:
- de opkomst van de Nordic Walk methode
- het liften van hangende oogleden
- andere cosmetische ingrepen voor een betere look
- het jeu de boule gevoel
- vage klachten
- en meer...
(wordt vervolgd)

50-PLUS... PLus wat?

Aldus, Vijftig Plus.

50+? Ach, zo lang het nog niet gaat over de sterkte van mijn bril, zie ik het leven nog wel zitten. Maar goed, elke verjaardag betekent toch een streepje erbij (of een streepje eraf, van de andere kant bezien.)

Vandaag is de laatste dag van mijn 52^e levensjaar. Morgen draait het eindcijfer van mijn jaarteller door naar de 2. Ruim 50 plus dus.
Hoe oud word je nu? Vraagt de al lang meelevende partner, mij plagerig mij confronterend met de eindigheid van het grote wonder, het bestaan.

25! probeer ik er een luchtige draai aan te geven.

Maar de onbestemde ondertoon is hoorbaar en voelbaar.

Zo erg is het toch niet om oud te worden?

Goed bedoeld, maar niet erg tactisch. Ze had natuurlijk ook kunnen zeggen:

52, dat is toch helemaal niet zo oud?!

Of nog beter:
52 is helemaal niet oud! En voor mij zeker niet, want in bed is het nog net als of je 25 bent!

Dat laatste verzin ik er maar even bij, als extra verzinsel. In werkelijkheid is het natuurlijk niet meer zo. Allang niet meer. Zelfs op mijn 25^e viel het nog wel mee, denk ik nu, maar dit terzijde.

Met alle respect, zo gaat het leven. Van oude mensen en dingen die voorbij gaan, waarmee Couperus vast ook dat soort activiteiten bedoelde.
De wellust die vroeger zo onuitblusbaar door het lijf leek te razen, is sluipenderwijs afgezwakt tot een aarzelend waakvlammetje in een matig onderhouden geiser. Natuurlijk, als je maar lang genoeg aan de knoppen draait, slaat er nog wel even wat aan, maar het zakt weer wel snel terug tot de spaarstand.

Moet ik daarom bij de pakken neer gaan zitten? Feitelijk niet natuurlijk. Biologisch gezien is het werk gedaan, naar tevredenheid van de Schepper, neem ik aan. Mijn genen zijn in een succesvol één-tweetje afgemixt en leven verder in een viertal variaties.

Geen 100% klonen, maar wel veel herkenbare trekjes. Moeder voorspelde het al: als je kinderen hebt, begrijp je pas hoe irritant je zelf vroeger soms voor je omgeving moet zijn geweest. Maar je zou ze niet willen missen. En zo komen er meer inzichten als je ouder wordt. Dat is een van de aspecten van het 50-plus-schap. Al komt veel inzicht te laat om er nog wat zinnigs mee toe doen. Behalve dat je het door kunt geven aan je kinderen, die op hun beurt pas over een jaar 30 zullen begrijpen wat je nu bedoelt. Nou ja, laat maar.

Laten we er vooral positief tegen aankijken. De mooie punten van het ouder worden: het vooruitzicht van kleinkinderen, samen genieten van een lang en naar omstandigheden gezond pensioen. Bevrijd van de last der lust – al brengt een fijn geproportioneerde jonge buurvrouw die langs wandelt nog wel een flakkering teweeg van het waakvlammetje. Maar verder. Laat maar komen die oude dag: 50-plus. Plus Wat? Plus nog vele jaren. En alles wat ik daarin nog hoop te be'leven.' Nooit te oud om een weblog te beginnen...

Proficiat!
(wordt vervolgd)