Kerk en (empty) Nest

Het is een eeuwigheid geleden dat ik op zondag naar de kerk ging. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Een paar weken terug kwam het er ineens van, en met een bijzondere reden. Dochter K. heeft een kamer gevonden. Eindelijk! In een voormalige kerk. Ze geloofde er al bijna niet meer in dat het ooit nog zou lukken via het Rad-van-Hospiteren-Avontuur.

Hospiteren, voor de duidelijkheid, is een soort take-me-out-show voor studenten met kamernood. Met soms wel 40 concurrenten moet je als kamerzoekende in 10 minuten tijd in de smaak zien te vallen bij studenten die al in het pand wonen waar een kamer vrij komt. De bestaande bewoners zoeken zo zelf hun nieuwe huisgenoot uit.  K. vindt het hospiteren maar niks.Weinig kans, en elke nieuwe teleurstelling voelt ook een beetje aan als persoonlijke afwijzing. Onzin natuurlijk, maar toch… Het knabbelt aan je zelfvertrouwen.

In die gemoedstoestand ging ze hospiteren ‘in de kerk’. Eigenlijk tegen beter weten in. Stond zelfs op het punt om een rondje over te slaan. Het zou wel weer niets worden. En het was slecht weer. Maar, ze ging, en zie: God’s wegen blijven wonderbaarlijk. Dit keer was het raak.
Ze kreeg het bericht nog dezelfde avond, op de terugweg naar huis, telefoontje in de trein. “Echt waar! Is het echt!?” Riep zij hardop, met een mix van blijdschap en ongeloof, in de volle ‘Stilte’-coupé…. De andere passagiers gedoogden meelevend: ze voelden dat getuige waren van een bijzonder moment in zomaar iemands leven. Een kamer in de kerk.

Het is trouwens geen traditioneel kerkgebouw. Het lijkt meer een algemeen wijkcentrum. Alleen een groot kruis op het dak getuigt van de vorige bewoners, de apostolische gemeenschap. Volgens internet vond de laatste eredienst een paar jaar terug plaats. De nieuwe eigenaar heeft ‘de kerk’ daarna verbouwd tot een studentenhuis met 29 kamers.

Waarvan dochter K. de kleinste mocht betrekken: krap 10 vierkante meter. Ook wel het ‘invlieghok’ genoemd, of doorschuifhok. Want als het goed is, kan zij op niet al te lange termijn doorverhuizen naar een grotere kamer. Dat is een van de voordelen als je met 29 studenten samenwoont: er is regelmatig verloop.

Zo verhuisden wij, meelevende ouders, K. op zondagmiddag naar haar nieuwe kamer: schoonmaken, klussen en inrichten. Met 10 m2 ben je snel klaar, en na een bezoekje aan Ikea, voor enkele aanvullende zaken, is zij gesetteld. Het avontuur pakt goed uit. K. heeft het steeds beter naar haar zin, en ondergaat intussen een spoedcursus ‘studentenleven’.

En wij? Nu de laatste vogel is uitgevlogen?Ach, dat lege nest zal ook wel eens wennen. En heeft ongetwijfeld ook z’n voordelen. Al is dat nog even zoeken...