...ook aan het rijdend houden van onze oude Volvo 240 GL. Voor veel mensen staat ‘de 240’ voor het platonische oermodel van de automobiel, de oer-auto zeg maar.
De vraag is of de Volvo óns 17 jaar trouw is gebleven, of wij de Volvo? Zo’n relatie ligt toch gevoelig. We hebben ruim 385.000 kilometers lief & leed gedeeld (bijna 10 x de evenaar rond!). En veel meer lief dan leed….
vo lief & leed voorbij flitsen.
…Tijd voor de flashbacks…
Een half jaar later: de geboorte van onze dochter, nee, niet in de Volvo. Maar ze is ermee opgegroeid en gewend aan het luxe vervoer per Volvo. Vooralsnog 
slaat ze zich er goed door.
De uren die we in de auto geslapen hebben, wegsoezend op het gelijkmatige geronk van de motor. We reden meestal ‘nachts naar Frankrijk, ideaal…
ank?! Hele inboedels, banken, stoelen (zelfs een bakbeest van De Bouvrie), boekenkasten, ijskasten, wasmachines, compléte studentenkamers. En geen lift nodig, want met een plank op de railroofs als ondergrond, schuif je staand op de auto de spullen moeiteloos op één hoog het veel te dure studentenhok in… Toen de kids kleiner waren, paste een voltallig voetbalteam met tien pupillen van 9 á 10 jaar, er met gemak in, inclusief tassen en ballen. Ook de groot gegroeide F-jes - mannen dus - reden dit seizoen nog met z’n vijven makkelijk mee. En met regelmaat namen de kids namen de auto zelf mee, tot en met verre surfvakanties, in Spanje aan toe, de surfplanken probleemloos achterin.
Zoals die keer dat mijn vader zich als vitale 70-plusser soepel in de kofferbak nestelde En de hele weg door gezellig kletsen, mede dankzij het spraakwater (30%) dat hij zich eerder goed had laten smaken.
Een foto waard. Waarom niet?
Al hebben we wel eens benarde momenten meegemaakt. Bijna aanrijdingen, een echte aanrijding. Letterlijk de mist in, met de deur open om de strepen op de weg te kunnen zien.
Of ijs en sneeu
w. Ik was een keer naar Sneek gereden waar het inmiddels spekglad was van de ijzel. Stapvoets reed ik de bestemmingstraat in, stond op gegeven moment stil midden op een kruising. Dat plekje bleek het hoogste punt van het wegdek. Rijden was dan niet mogelijk. Maar glijden wel, want tergend langzaam kwam de Volvo in beweging, zijwaarts glijdend naar de stoeprand, richting twee geparkeerde auto’s, shit! Maar ik kon niets doen, niet sturen, niet remmen. Het ging in slowmotion. Ik durfde niet te kijken, maar deed het toch. En zie, het wonder geschiedde, de Volvo schoof precies op de lege plek tussen die twee auto’s in, en ik stond feilloos geparkeerd. Niet te filmen! En toen ik opgelucht uitstapte, gleed ik ongenadig hard onderuit op de ijslaag (niet lachen!)
Steeds ouder werd de Volvo. En met de ouderdom, inderdaad, kwamen ook de gebreken. Met name een van de bekende Volvo euvelen deed zich een paar jaar geleden erg veel voor: storingen in het elektrisch circuit. We hebben regelmatig een beroep gedaan op de wegenwacht wegens een niet startende Volvo. En altijd viel het mee, een verdeler, een ditje of een datje. En je kon weer verder.
Maar goed, die storingen dus. Ik ben wel eens op een zondagmiddag naar Brabant gereisd, omdat zoonlief daar stond met een geheel leeg gestarte Volvo. Ik heb uren staan wachten op een tochtige parkeerplaats; uiteindelijk is de Volvo naar een garage in Oss gesleept, waar ik een vervangende auto meekreeg. Twee dagen later kon ik weer naar Brabant om de leenwagen om te ruilen voor de gerepareerde Volvo. Nou ja gerepareerd? Een los zittende zekering!!! Had zoonlief er even aan gedraaid !?... Nou ja, niet omzien in spijt.
de voorganger. We hebben alle schades altijd volwaardig laten herstellen. De laatste jaren was de Volvo in onderhoud bij een kenner/monteur bij onze APK garage. Dat kwam de betrouwbaarheid zeer ten goede. Hij reed weer prima. Des te onverwachter het bericht eind vorig jaar, dat de Volvo de nieuwe APK niet doorkwam. Tenzij we 700 euro wilden investeren om enkele urgente pijnpunten op te lossen. Maar ja, dan weet je natuurlijk niet wat er verder nog aankomt. En het komt nooit alleen, zeggen ze wel eens. Daarbij de auto is toch 17 jaar oud.
etjes wegbrengen, fiets achterin, want het kon wel eens gaan regenen, bioscoopje in Scheveningen, en vakanties in binnen- en buitenland. We krijgen nog elk jaar een nieuwjaarskaart van een Volvo dealer in Bilbao, waar de oudste zoon ooit eens een band heeft laten plakken (slechts 17 euro). Afgelopen zomer, weer naar Spanje met de Volvo, was ie duurder uit: twee nieuwe banden in Parijs, a 270 euro! Daar heeft de nieuwe eigenaar een koopje aan. Dat is duidelijk.
Ergo:op 18 december 2007 was de APK datum, ofwel einde oefening. De Volvo heeft eerst twee weken voor de deur gestaan, een soort rouwverwerking, afscheid nemen, een openbare opbaring, zoiets.
Deal or no deal!?
Ik heb hem toen met een fotootje op Marktplaats gezet. Vraagprijs van 550 euro. Kreeg ’s nachts al een SMS’je. Een handelaar in Rotterdam, waarschijnlijk voor de export. Die bood ongezien 300 euro. Wilde hem zsm
komen halen. Dat ging me te makkelijk. Even afwachten nog. En terecht. Want er volgden meer biedingen. Veel voor de handel, export, dat is kennelijk een populair traject. Die auto’s gaan op de boot naar Afrika en rijden daar dan nog enige tijd rond, meestal niet lang. Beetje suf einde voor onze Volvo…
Toen belde iemand die wel wilde kijken. De man heeft al een witte Volvo 240, Polar uitvoering. Iets jonger, en daar mankeerde ook wel wat aan. Hij zocht een zelfde model, als donor-auto.
Hij kwam, met vrouw, op vrijdag 4 januari 2008. Na een proefrit gingen zij ervoor: voor 500 euro wilde hij hem wel mee hebben. Deal? Or no deal? Deal!
Zo staat onze die ouwe rode Volvo nu ergens m
idden in het land, in een schuur in de natuur. Onze Volvo heeft met terugwerkende kracht een donorcodicil. En dus een zinvol tweede leven, na de afgekeurde APK.Dat is een troostende gedachte.
Maar toen hij de laatste bocht nam aan het einde van de straat…
Tja… Sterk spul, hè...
