Het nieuwe voetbalseizoen is gestart. Onze getalenteerde, overbetaalde profs laten de komende maanden weer zien wat ze kunnen met een bal. Behalve het spel gaat het natuurlijk ook weer om de knikkers. En met die knikkers staat het er niet goed voor bij de meeste clubs; slechts één club is financieel gezond, Heerenveen. De rest moet aan het infuus. Maar wat mij vooral zorgen baart, is de gezondheid van de spelers zelf. Voetbal is niet goed voor je huid, denk ik. Er zijn steeds meer spelers met symptomen van een besmettelijke huidaandoening die snel om zich heen grijpt. Het speelt al een paar jaar. Eerst hier en daar een speler met kleine vlekjes op zijn arm, of in zijn nek. Net of hij een gesmeerde fietsketting had beetgepakt. Je ziet het nu bij steeds meer spelers, en niet alleen in Nederland.
Maar waarom? Om zich van de gewone mens te onderscheiden? Of is het een vorm van brandmerken, zoals vee in de wei? Met voetbal kun je zo denken; voetballers vormen de veestapel van de club.
Of zouden ze het echt mooi vinden? Nu valt over smaak niet te twisten, en soms zie je - eerlijk is eerlijk - een kunststukje. Maar voor mij hoeft het niet, en zeker niet all over the top. En belangrijker nog: het lijkt me niet gezond om door het leven te gaan als een wandelende inktpatroon. Dan heb ik niet eens over tattoos op plekken buiten het gezichtsveld. Inktslangen die richting bilnaad slingeren, of vanuit het navelputje in de schaamstreek afdalen, om wie weet, uit te monden in een tattoo op je edele delen. Als intieme boodschap voor je partner: ‘Hier wrijven aub'. Of ‘Members only.’
Nou, ik moet er niet aan denken dat mr. Tattoo King in mijn intieme regio enthousiast tekeer gaat met een dansende inktmitrailleur. Ze kunnen mijn rug op. Hoewel, ook niet op mijn rug, gewoon niet: No tattoo for me. Al was het Rembrandt zelf. Aan mijn lijf geen polonaise.
En nu maar hopen dat het niet te veel gaat afleiden bij het voetbal kijken.
