Ouderdomsvlekken

Het is zover: 55: zondag 5 april 2009 was mijn verjaardag. Vijf keer het dwazengetal 11. Moet niet dwazer worden, of juist wel natuurlijk, 6x11, 7x11… 77, een leeftijd die volgens de statistieken een reële verwachting is, tegen die tijd is het 2031.
Maar statistieken zeggen niets over het onvoorspelbare toeval waar je als individu mee te leven hebt. Het is maar net hoe je dobbelsteen valt op het Ganzenbord van het Bestaan. Één foute afslag, één eigenwijs stolseltje, één fundamentalist met zelfontsteking terwijl jij net passeert, en je zit de put.
Ik bedoel: een dobbelsteen heeft 21 ogen, maar het lot is stekeblind.

Het is trouwens 4 x het dwazengetal geleden dat ik 11 was. Rond die leeftijd begon het tot me door te dringen: niemand heeft het eeuwige leven, zelfs ik niet. Het besef dat je op enig moment het eindpunt bereikt, viel als een zwarte deken over mijn zorgeloze kind-zijn. Sterker nog: ik wist ook zeker dat ik niet eens oud zou worden. En al helemaal geen 55. Ik hield het, met een puberaal talent voor drama, op 20. Maar die verjaardag leefde ik voorbij, en deed het verder af met een grapje: ik leef sindsdien in blessuretijd. Nu al 35 jaar dus. Overigens is het zo dat wij onze leeftijd pas achteraf toekennen; je bent pas 1, als je het eerste jaar bent doorgekomen. Dus feitelijk ben ik nu alweer bezig aan mijn 56e jaar. Zo gaat het hard!

Daarmee behoor ik, hoera! – tot alweer een erkende marketing-doelgroep. Ik word ineens van alle kanten aangesproken, als 55 plusser. Zoals de uitnodiging van het plaatselijke Filmhuis om mee te doen aan een gezellig filmontbijt speciaal voor 55 plussers. Ontbijten, netwerken en een toepasselijke film kijken: Young&Heart, een docu-movie over een bejaardenkoor, dat zich populair zingt met serieuze pop- en rocknummers. Leek mij wel een goede start van mijn 56e levensjaar, maar mijn lief- en ouderenleed delende eega, is nog niet zover (…om het toe te geven).

Ook de Vereniging Eigen Huis ziet de 55 plusser als doelgroep en komt met een nieuwe glossy voor ouderen: Eigen Huis Sr. Toch maar eens aanvragen. En natuurlijk ben ik (slapend) lid van de omroep MAX.

55 plus, dus. Nou ja, zo lang het de sterkte van mijn brillenglazen niet is…, zie ik het wel zitten. Al stemt niet alles wat ik zie me vrolijk. Noch in de wereld in het algemeen (de financiële sector als grabbelton voor gevorderden e.d.), noch in de spiegel in het bijzonder: ouderdomsvlekken. Van die vaal bruinige eilandjes op je huid, rimpelige verweerde vlekken, die zich niet laten wegpoetsen. Op je voorhoofd, op je handen, je kuiten, dijbenen, en verdomd, zelfs op het tuitje van je aftapkraantje! Dat geeft een geheel nieuwe maar oh zo voor de hand liggende invulling van de aanhef: 'Ouwe Lul'!

Ik zal er mee moeten leven. Schrale troost: ik ben niet de enige. Onlangs was er een reünie van mijn oude examenklas van De Populier, Den Haag, jaargangen 73-75. (Een ruime kadering, omdat ik minstens twee keer examen heb gedaan) Ik heb de klassenreünie moeten laten passeren, maar ik ben wel bij’gepraat’ via email, compleet met foto’s van de avond, met de klasgenoten van toen, maar dan de actuele plaatjes. Oef. De namen klopten allemaal, maar die plaatjes wilden maar moeilijk passen. En meteen de gedachte, de hamvraag: ‘ben ik dan ook zo zichtbaar oud aan het worden?’

Natuurlijk zijn er de wederzijdse opmerkingen in de trant van ‘Je bent geen spat veranderd’; ‘ik herkende je meteen’, ‘goed, beetje ouder, maar die ogen, nog steeds die pretlichtjes.’ Vast wel, en ik denk zelfs dat het klopt in de beleving van het directe persoonlijke contact, als je elkaar live spreekt en ziet. Maar de objectieve foto’s…?
Ouderdomsvlekken, zeg maar.

De volgende keer hoop ik er trouwens wel bij te zijn… :)

------------------------------------------------------------------