Sentimental Journey

ons torentje..

Het is ons torentje niet meer. De romantiek is er vanaf. Maar wat hadden we ook verwacht, na bijna 40 jaar? Het is bijzonder dat het er nog staat. Onze geheime ontmoetingsplaats, waar we uren vaag verliefd rondhingen, waar we onze eerste fysieke verkenningen uitvoerden. Ons torentje, met een onduidelijke functie, een stalen deur die nooit openging, antenne op de top, als solitaire uitkijkpost. Eenzaam op een duintop, daar waar het duingebied tussen Scheveningen en Katwijk begint.

Die duintop is nog steeds van twee kanten te benaderen, eenmaal boven kun je rondom het torentje lopen. Het is eigenlijk een vierkant gebouwtje. Speelse locatie waar verliefden verstoppertje kunnen spelen, om zich makkelijk te laten vinden.

Zuidwaarts heb je vanaf het duin uitzicht op Scheveningen dorp, de kustlijn, het Kurhaus, de hotels en appartementen langs de boulevard en, fier in zee, de Pier die al tientallen jaren pootje baadt. Westwaarts strekt de Noordzee zich uit tot de horizon, met verre tankers en vrachtschepen als speelgoedbootjes in een badkuip. Noordwaarts buigt de kustlijn licht links richting Katwijk, dat bij helder weer goed zichtbaar is. Het oostwaartse uitzicht, land in, is rechts geflankeerd door de skyline van Den Haag, vanaf daar naar links de eindeloze duinkammen. Afgewisseld door reflecterend zonlicht van de duinwaterbekkens van het waterwingebied voor Den Haag en omstreken. In de voorgrond de plomp ogende watertoren, als wachter en blikvanger. 

Dat ons torentje destijds ook uitzicht bood op een huwelijk van meer dan 35 jaar, daar hadden we geen benul van. Daar was het onze hormonen ook helemaal niet om te doen. Wel om de vier kinderen die het opleverde.  

glazen tafelblad bij Simonis aan zee

De eerste echte lentedag, in 2011. Een mooie dag voor een sentimental journey. Niet gepland, des te leuker. Het idee borrelde op in de trein, onderweg naar kantoor. Ik besloot de middag vrij-af te nemen; ik had nog een aantal extra compensatie dagen. Bovendien viel er, juist door dat extra gewerk, ook in de thuissituatie wat te compenseren.

‘Jij bent altijd weg. Zelfs als je thuis bent, zie ik je niet. Je zit de hele avond boven!’

Dat klopt, verwijt of niet. Ik heb m'n thuiskantoor verkast naar zolder. Meer ruimte, nu de laatste nazaat het nest verlaten heeft. Mijn verhuizing is niet bepaald een medicijn tegen een ontluikend empty nest syndroom.

' Zo bedoel ik het niet.' zegt zij 's morgens, dunnetjes zwaaiend, als ik wegfiets.

'Maar je hebt wel een punt.'  Denk ik, ongemakkelijk op mijn zadel schuivend.

Vanaf kantoor stuur ik sms-jes en emails: 'Visje eten op Scheveningen?'

Geen reactie, pas als ik op punt sta in onzekerheid te vertrekken, sms-t zij terug. 'Leuk!’
Gelukkig, we zijn nog on 'speaking terms'.

thee/koffie Wassenaarse Slag

Mooi weer om te fietsen, bedenk ik in de trein terug. Fiets huren, door de duinen, onze oude route, naar de Wassenaarse slag.

'Huren?' vraagt zij, 'We kunnen toch onze eigen fietsen op de drager doen?'
En zo parkeren we een uur later op de Pompstationsweg, bijna voor de deur van haar voormalig ouderlijk huis, een van de gevangenisbewaarders woningen.
Een mooi begin van onze sentimentele trip. Het fietsen door de duinen is heerlijk, brengt veel herinneringen boven. Sommige bomen en bankjes staan er nog onveranderd bij, alsof we er gisteren langskwamen. 'En zat dat konijn toen ook niet op die bult?' 

‘Bij de volgende bocht hebben we volgens mij nog eens een middag in een duinpan liggen foezelen.'

'Ja, en dat vond jij maar niks, die buitensport.'

Weet je nog oudje?
 

Met uitzicht op vroeger...

We drinken koffie/thee bij hotel Duinoord, de Wassenaarse Slag, en fietsen dan, wind in de rug, terug naar Scheveningen. Visje eten bij Simonis aan zee, de strandtent, net open voor dit nieuwe seizoen. Maar eerst even langs ons torentje. Na 25 kilometer fietsen, is dat nog een pittig afsluitend colletje, de oprit van het Zwarte Pad. Tegen een frisse wind in klimmen we de duintop op, en ronden het torentje.  

Maar het is ons torentje niet meer. De antieke plantsoen bankjes zijn ingeruild voor betonnen zitelementen; de in de rode bakstenen gekraste namen, en dronken liefdesverklaringen hebben plaats gemaakt voor artistiek verantwoorde graffiti, met een vermoeden van gemeentelijke subsidie, linkse hobby.

En onze jeugd? Die is uitgebot en doorgeschoten tot middelbare status, nog net geen opa  en oma, maar wat scheelt het...

(*) foto's (iPhone) zijn te vergroten met een muisklik

Busje van de zaak

klik groter

"Wat staat er een leuk busje voor je deur. Waar is dat voor?" Die vraag is me de laatste tijd al vaker gesteld. Vanochtend was het weer raak. Tijdens het uitlaten van de hond.  Handig, zo'n hond, kom je nog eens buiten, zie je nog eens iemand. En ze zien jou ook. Niet alleen in het park, want ze weten ook waar je woont, en wat er voor je deur staat. Dat leuke busje dus.

Eerlijk is eerlijk, het is ook een leuk busje. Het is zelfs een mieters leuk busje! Echte oldtimer, direct uit de jaren '70. Inderdaad, Volkswagen, voor de typen-freaks: dit is uit  de serie T2a Personenbus. Voor mij het oermodel busje, dat ik als jongetje van 10 jaar al zo fantastisch vond.  Waarschijnlijk ook omdat een stoere aangetrouwde achter-oom (of neef) erin reed. En nu, bijna 40 jaar later, staat zo'n zelfde busje voor de deur.
Dit exemplaar komt uit Duitsland. Uit een klein, gemütlich dorpje, waar hij is gebruikt als hulp- en dienstenvoertuig van het lokale brandweerkorps. Dat zie je aan de originele details op het dak: het zwaailicht, de tweetonige sirene. En alles functioneert nog. Maar, helaas, we mogen die zaken niet gebruiken. Wel rijden, geen sirene!

klik groter

Waarom staat dat leuke busje voor mijn deur? Wel, het is een busje van de zaak; het communicatiebureau waar ik werk. We gebruiken het busje voor de promotie van ambachtelijke beroepen en opleidingen. We rijden langs scholen om leerlingen te vertellen dat je een goede toekomst kunt hebben, als je een ambachtelijke richting kiest. Dan hebben we het niet alleen over de bekende ambachten, zoals bakker, slager, monteur, stukadoor of kapper. Maar ook over specialismen als orthopedisch schoenmaker, opticien, tandtechnicus of edelsmid.

Er zijn tientallen mooie ambachten, waarin nieuwe vakmensen nodig zijn, ook omdat oudere generaties met pensioen gaan. Er dreigen zelfs tekorten. En dat is niet handig, omdat veel  ambachten onmisbaar zijn voor de samenleving. Hoe het leven er uitziet zonder ambachten, is indrukwekkend te zien op You Tube: http://www.youtube.com/watch?v=oniqKg4VXdI

In de ambachtseconomie, zoals we het tegenwoordig ook wel noemen, kun je dus een goede boterham verdienen. (Er komt een tijd dat een goede loodgieter meer verdient meer dan een huisarts?) Maar geld is niet het enige dat telt. Het gaat er ook om plezier in je werk. En dat zit zeker goed in het ambacht: uit diverse onderzoeken blijkt dat mensen die met hun handen werken, veel voldoening ervaren. Omdat je echt iets maakt, omdat je iets kunt betekenen voor mensen. 

Kortom, de boodschap is dat juist ook in deze kennismaatschappij veel mogelijkheden zijn voor een ambachtelijke loopbaan.(Waarbij een goede opleiding, en een vakdiploma, natuurlijk belangrijk is en blijft.) Hoe dan ook: het ambacht biedt fraaie kansen.  Die boodschap brengen we rond met dat leuke busje. Compleet met een quiz, een prijsvraag, filmopnames en gratis talentscout hoedjes.En dan is er, als grote finale, ook nog de Week van het Ambacht, begin april.

klik groter

Het is dus een campagne met toeters en bellen, al is het jammer dat we die sirene niet mogen gebruiken.  Maar ik mag wel rijden in dat deksels leuke busje.

Het jongetje in mij is best blij.

Meer ambachteninfo: www.weekvanhetambacht.nl