Je moet alles een keer geprobeerd hebben, zeggen ze. Dat is nog al veel, lijkt me. En het wordt steeds meer, terwijl je er, naarmate je ouder wordt, steeds minder tijd voor hebt. Dat geeft wat stress af en toe. En noodgedwongen streep je af. Je ambities, je wilde plannen, je wilde haren e.d. Maar een paar dingen wil je dan toch beslist echt een keer... Je moet er toch over mee kunnen praten!? Zo wilde ik mijn 50e verjaardag vieren met een persoonlijke primeur, namelijk het gebruik van hasj, voor het eerst in mijn bestaan. Nog nooit gedaan, vroeger kwam er niet van, ik durfde ook niet echt, ik zat niet in die kringen. Het was ook een stuk minder 'gewoon' dan vandaag de dag.
Nu is het de normaalste zaak van de wereld. Ik weet dat mijn zoons het gebruikt hebben, en nog wel eens een blowtje duwen. Dus wat zou ik dan als hun pa om het tenminste één keer geprobeerd te hebben.
Dus een jaren geleden riep ik: 'als ik 50 word, wil ik wel eens hasj proberen.' Welnu, dat hebben de mannen in de oren geknoopt. Op mijn 50e verjaardag, in 2004, was er wat heimelijk gedoe in de woning, en samenzweerderig gefluister. Er hing wat in de lucht, zoveel had ik wel door.
En 's avonds kwam de aap uit de mouw. De drie knapen kwamen op mij af met een grote smile op het gezicht en een langwerpig pakje in de handen, keurig in cadeaupapier. 'Alsjeblieft pa!
Het voelde zwaar aan: ik pakte het uit en daar ik stond ineens oog in oog met een weeiig ruikend cakeblik in mijn handen, met daarin - jawel - een home made hasjcake!
Ze hadden in de stad bij de coffeeshop een dosis wiet voor beginners gehaald en daar een cake van laten bakken door een vriend met ervaring.
Tja daar stond ik dan. 'Kom op Ouwe! Neem een plak. Ga uit je dak!'
Ik aarzelfde en zei dat ik het later op de avond zou proberen. FF wennen aan het idee, moed indrinken, maar juist door het wijn drinken, kwam er die dag niet meer van...
Maar vooral toch: dremplevrees, koudwatervrees, hasj-angst oid.
Dan het eropvolgende weekend dan maar?
En Ik hield hield mijn twijfels. Ik met mijn grote mond ook!? De drempel lag toch hoog.
Heb mijn broer nog gebeld, ervaren gebruiker. Volgens hem stelde het allemaal niet zo veel voor, grewoon doen. Zou wel heel raar zijn, als ik meteen een slchte trip had. Nou ja, dat klonk toch niet echt uitnodigend.
Goed, even uitstellen tot zondag dan maar, bij de ochtendkofffie, dan had ik de hele dag om het te verwerken. Maar er kwam - gelukkig? - weer iets tussen.
En zo bleef de hasjcake dag in dag uit onaangeroerd op het aanrecht staan. En ging er steeds minder apetijteljik uitzien. Zou hij het nog wel redden tot het weekend daarna?
En zo schoof ik de hasjcake voor me uit.
Om een lang verhaal kort te maken: na een week of drie is die cake bij wijze van spreken zelf weggelopen. Totaal groen uitgeslagen heb ik hem met het schaamrood op mijn ziel, 's avonds laat in de groenbak gekeeperd. Wie weet is er nog een stel zwijnen high van geraakt...
Ik niet in elk geval.
Maar ja, het knaagt nog steeds. Tegenover de jongens. En je moet het toch een keer geprobeerd hebben, denk ik toch. Misschien als ik 55 word. Over een jaar of twee. En dan maar gelijk een flinke plak tot mij nemen...
Dan heb ik vast meer trek !
Bart C
2 opmerkingen:
waarom zou je het niet doen.
Alter ego.
Hé Bart, ouwe lefgozert! Spacecake is volgens mij nix voor beginners. Probeer eerst eens een space-moorkop. Hadden Koos Koets en Robbie ook heel veel baat bij als oudere jongeren.
Hej då
Feithje
Een reactie posten