Play Boy werpen
Alles is eindig. Dat geldt ook voor de fijn-motorische mogelijkheden van het menselijk lichaam. Niet dat het van de ene op de andere dag ‘The End’ is - normaal gesproken niet ten minste, behoudens ernstige oorzaken.
Maar ik ondervind aan den lijve dat met het klimmen van de leeftijd het met de vertrouwde fijne motoriek bergafwaarts gaat. Dat gaat geleidelijk aan, je merkt het eerst aan kleine ongelukjes, die zich af en toe voordoen. Het omstoten van een koffiekopje terwijl je de afstandbediening wilt pakken, achter het koffiekopje vandaan. Op zich niet de moeilijkste opgave, al komt er veel meer bij kijken dan we ons realiseren. Maar waar normaal gesproken je hand op de automaat de grijpopdracht uitvoert, gaat er onderweg iets mis in de oog-hand coördinatie en je kunt de koffie van de tv-gids opdeppen.
De eerste keer denk je, shit. De tweede keer denk je, shit, shit. En de derde keer realiseer je je dat het niet de eerste keer is. En ook dat het zich niet beperkt tot het omstoten van serviesgoed. Liet je laatst ook niet de bos sleutels ineens op de tegels kletteren? En hoe vaak glipte de mobiele telefoon nu al niet uit je handen?!
Maar ik ben niet de enige. Het schijnt erbij te horen. Je zenuwstelsel en je spieren worden immers ook een dagje ouder. Als het maar niet ineens veel heftiger wordt en/of gepaard gaat met ernstiger zaken, zoals te laat doorhebben dat de auto wel wat ver naar de rechterkant van de rijbaan ‘afdrijft’…
Dat nog niet dus. Maar kleine ongelukjes overkomen me wel eens, al is de situatie niet alarmerend. En dat wil ik graag zo lang mogelijk zo houden. Daarom train ik mijn oog-hand coördinatie en mijn fijne motoriek dagelijks met het zogenaamde ‘Play Boy Werpen.’ Dat doe ik tijdens mijn verblijf in de toiletruimte als ik een plasje moet. Omdat mijn plasjes tegenwoordig wat langer duren dan modaal - nog zo’n senioren ongemak - gebruik ik de tijd zinvol met Play Boy Werpen. Alles wat ik daarvoor nodig heb, is in de toiletruimte aanwezig: een playborstel setje en lege kartonnen hulsjes, (dus de kern van de WC rol, zeg maar.)
De training gaat als volgt: met de rechterhand bestuur ik de plasser (keurig in de pot mikkend) en in mijn linkerhand hou ik een leeg kartonhulsje. Met gestrekte arm hou ik dit hulsje op heuphoogte op circa 60 centimeter hoogte boven de Playboy (de borstel). Dan laat ik hulsje los en de bedoeling is dat het recht over de steel van de Playboy valt. Dat komt aan op een goede oog-hand coördinatie en soepele fijne motoriek.
Zolang ik zeker de helft van de pogingen raak mik, hoef ik me nog niet ongerust te maken, heb ik met mezelf afgesproken. Wordt het minder, dan is het tijd om na te denken over maatregelen. Maar voorlopig gaat het nog goed, en soms voel ik me zelfs nog een beetje 'play boy'. Maar dat is een heel ander verhaal...
------
Geen opmerkingen:
Een reactie posten