Gouda- 4 april 2007.
Dit is de laatste avond van mijn 53e levensjaar. Dat wil zeggen: over vier uur word ik 53. Weer een jaartje langer geleefd. Weer een jaartje korter te gaan. Het glas is half vol of half leeg, al naar gelang het gemoed. En de vorm van de dag.
En ondertussen draait de wereld door. Gaan de dingen verder. Trekken seizoenen voorbij in hun vuurvaste vierkwartsmaat.
Onlangs is de nieuwe lente uitgebroken. Toevallig net ook een nieuwe zoomlens gekocht en even uitgeprobeerd in het park hierachter. Het Steinse Groen. Mooi park, nog wel.
De lente werd al uitbundig gevierd. Vogelgeluid alom. De frisse lentelucht tintelend in mijn neusgaten. Vrijblijvend inzoomend op een polderiek hekwerk, bespeur ik aan de rand van mijn gezichtsveld – de mentale zoeker, zeg maar – een object dat op en neer stuitert. Intuïtief richt ik de camera op het object en druk in serie af, 3 opnamen per seconden. Pas daarna realiseer ik me wat ik heb geschoten: ik kijk met verbazing naar een rechtstandig op en neer springend schaap. De tekenfilm geluiden zijn bijna hoorbaar: Tjoink, Tjoink. Tjoink.
Een volwassen schaap wel te verstaan, bijzonder. Kijk, dat pasgeboren lammetjes rare bokkensprongen maken…. Maar een volwassen schaap?!
Op het beeldscherm - thuis op de PC - ziet het er tamelijk bizar uit. Gemanipuleerd. Fotoshop werk, dat zou ik zelf zeggen, als ik niet beter wist. Maar dit is real Wild life. Praktisch in de achtertuin.
De opnamen waren trouwens geen van alle echt scherp, te weinig licht. Maar het tafereel is bijzonder , en het beste shot siert sindsdien mijn PC als bureaublad. Elke keer als ik mijn kantoor aan huis opstart, springt het ‘oude’schaap mij jong tegemoet. Blijft leuk.
En je gaat nadenken over zo’n foto. Over de tegenstrijdigheid, beter: de paradox: een oud schaap dat zich gedraagt als een lammetje, een spring in het veld.
Dat het woord Spring in het Engels ook nog eens lente betekent, is tussendoor een makkelijk in te koppen flauwe woordgrap. Wel met fotoshop erin gezet…
Maar het is vooral de metafoor die me raakt; de link naar de seizoenen van mijn eigen bestaan. Lente? Al lang uitgebloeid. Zomer? Op z’n best in de nadagen. Maar de herfst is dichterbij. Kan mooi zijn, da's waar. En dan kun je als ruime 50- plusser laag of hoog springen, maar die dans …ontspring je niet.
Mijn bureaublad is een spiegel. Dat schaap, dat ben ik.
Maar goed, zo lang je nog kunt springen, voel je soms nog een vleugje lente in het hart.
Al met al: een gepaste bespiegeling, zo op de laatste avond van mijn 53e levensjaar.
Over een uurtje word ik 53. Een jaartje langer geleefd. Een jaartje korter te gaan. Het glas half vol en/of half leeg, al naar gelang het gemoed. Al vermoed ik dat ik er vanavond wat dieper in zal kijken. Je moet toch wat?
Proost! En nog vele jaren en/of glazen….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten