Herfst hinderlaag - Plastic Hero

‘Pang!’ Daar schiet een paddenstoel, uit de grond. Sluw opgesteld achter een vermolmde boomstronk in de berm langs het bospad waarover ik dapper mijn zondagochtend trimloopje doe. (Om de zaterdagavond eruit te zweten.) Pang! Tweede schot, andere paddenstoel, knalrood en vanuit mijn ooghoek zie ik twee witte stippen op me af komen. Maar getraind laat ik me linksom uit de vuurlijn vallen, rol soepel door, dekking zoekend in de berm. Scheelde weinig, pff!
Dan zie ik dat mijn rechtervoet tegen een witte bermbom-boleet leunt, waardoor het ontstekingsmechanisme half is ontgrendeld. Als ik nu mijn voet van de witte bol afhaal, of ook maar even hik, volgt onherroepelijk een explosie. Shit!

Daar lig ik dan: een herfsthinderlaag van moeder natuur. Het flitst door me heen: dit is natuurlijk het startschot van haar opstand tegen de mens, die er een klimatologisch potje van maakt. De natuur slaat terug! (Nature strikes back! – alvast de titel voor de Hollywood verfilming; ik denk dat Pixar studio’s hier een fraaie productie van kan maken. Waar Al Gore nog een puntje aan kan sabbelen.)
De Natuur slaat Terug! De mens zal ervan lusten. En ik zal de geschiedenis ingaan als de eerste herfstmartelaar…

…Zo ijl ik nog even verder, terwijl de realiteit langzaam tot me doordringt. Situatie: ik struikelde over een overgroeiende wortel. Even niet opgelet, afgeleid door een paar fraaie paddestoelen, jazeker, die er gister nog niet stonden. Uit de grond geschoten, dacht ik nog, net voor ik onderuit ging. Linksom weggerold in de berm, dat wel. Twee witte boleten kijken me op ooghoogte aan, als oogbollen zonder pupil. De knalrode paddenstoel met witte stippen komt zo uit de oude schoolboekjes. De vraag is niet, óf, maar waar die kabouter is…
`
Ik schud mijn hersens op hun plek en krabbel overeind. Ik pak mijn trimloop weer op. Maar deze zondag zal niet meer hetzelfde zijn. Toevallig gestruikeld of niet, de boodschap was al bekend, maar staat weer op mijn netvlies. We maken er inderdaad een zootje van. Op macroniveau - industrie, vliegen, autorijden, voedselproductie, duizend soorten shampoo e.d. - en op huis- tuin- en keukenniveau – overconsumptie. Ook ik. Ik weet het al even, maar het dringt pas echt door als het tastbaar is. Zoals de net gestarte aparte inzameling van plastic in onze gemeente. Alle huishoudens kregen een stapel speciale – plastic !- zakken in de bus, met het verzoek om daar het plastic afval in te doen.
Natuurlijk doe we mee. Dat drukt je met de neus op de feiten. In één week is de zak vol! Te gek voor woorden. Moet ineens denken aan die ‘plastic soep’ van vele vierkante kilometers omvang die ergens in de oceaan schijnt rond te zweven, een drijvende milieubom.
De zak is vol? De maat is vol! Blijkt ook uit de bijlage van de weekendkrant over de klimaattop in Kopenhagen. Willen we nog iets redden, dan moet iedereen meedoen: minder vlees, minder olie, minder vliegen, minder van A tot Z. Klinkt als een mission impossible, dus waarschijnlijk wordt die soep niet zo heet gegeten, als hij wordt opgediend. Al zou dat wel beter zijn. Te beginnen met je eigen plastic. Doe het, dan ben je een held, belooft de zak zelf: Plastic Hero! Tja,wie wil dat nu niet worden? Vast verzonnen door een duurzaam communicatiebureau, onder het genot van vele (plastic) bekertjes koffie…
p.s.
In Gouda hebben we al jaren enkele bijzondere Private Plastic Heroes: QiQi(roepnaam KieKie)het hondennichtje van onze Noah. Qiqi - op de foto (met dank aan Irma)- is gespecialiseerd in het inzamelen en verwerken van plastic flesjes. Dat zit in de familie, want tante Noah kan er ook wat van.
Helden zijn het, die Leonbergers.