Genuten, het betere Genieten

Raar woord eigenlijk, als je er even bij stilstaat: genieten. Ergens van genieten, kunnen genieten. Een film bijvoorbeeld, een boek, gerecht, artiest, man, wijn, vrouw enzovoort.

Maar wat is genieten nu eigenlijk? Een staat van intens geluksbesef? Een gevoel van innerlijke harmonie? Een dajalama ervaring? Het is best lastig te omschrijven.
Sterker nog, het is vaak ook lastig om echt in praktijk te brengen. Veel mensen kunnen maar moeilijk echt genieten van zaken waarvan je toch zou móeten genieten. Maar dat lukt dan niet omdat ze er op te weinig voor openstaan, omdat er zaken zijn die afleiden: de zorgen van gisteren, de zorgen voor morgen, gedachten aan de dingen die je nog moet doen, of dingen die je toch verkeerd hebt gedaan. Dat soort gedachten ontneemt de focus op het hier en nu en verduistert menig genietmoment. Daar heb je dan achteraf weer spijt over: waarom heb ik er niet wat meer van genoten, waarom heb ik het moment voorbij laten gaan. Zo gaat het al gauw van kwaad tot zuurpruim (en dampt het woord genieten in tot NIET).
Ik spreek uit ervaring, ik heb er aanleg voor. Maar: ik ben er klaar mee. Ik heb besloten om genietmomenten voortaan ook daadwerkelijk te genieten, ten volle én op het moment zelf (zoveel mogelijk). Om mijzelf dat aan te leren, te programmeren, noem ik het vanaf nu: GeNUten. Een nieuw woord, of beter, een werkwoord, want je moet er wel wat voor doen (en laten). Niet zeuren, niet piekeren, maar open staan voor het nu: geNUten, het betere genieten. Dat helpt - denk en hoop ik - bovendien om sterker te staan op momenten dat er niets te genieten /genuten valt: bij de tandarts bijvoorbeeld (hoewel, die bevallige assistente?), of in de file (hoewel, die fijne jazzmuziek tussen de verkeersmeldingen door?).

Als gezegd, je moet er wat voor doen. Dat vul ik in als volgt. Ik heb me zelf opdracht gegeven, om elke dag minstens één genietmoment te benoemen. En dat gaat me makkelijker af dan ik dacht. Een paar voorbeelden heb ik zelfs op de foto kunnen zetten. Zoals de knap houtgesneden visarend – in één stuk – uit een overgebleven eikenstam, zomaar ergens langs de Vlist. Of het mooie zwanentafereel bij ons in het park: pa, ma en een koddig kwartet. Wat me dan weer deed me denken aan mijn eigen gezin. En daarmee waren we onlangs een weekend uit in Cochem, inclusief aanhang. Gezellig samenzijn, goede gesprekken, een goed glas, wandelen en als klap op de gezelligheid: een partijtje afslaan op de Driving range van het Golf resort. Met elkaar ruim 750 balletjes het gras op meppen, al dan niet in de perfecte golfswing, maar knetter-gezellig.
Dat ik er een voor een week lang een ernstig verkrampte nekspier aan over hield, een golf-nek, dat heb ik er graag voor over. (Misschien wel mijn straf omdat ik een balletje als souvenir heb geleend.) maar verder: was het volop geNUten.