Vaderdag Cum Laude

Het was me het weekje wel. Een bewogen weekje, of beter: weken. Niet alleen vanwege de totale renovatie van onze straat de afgelopen maanden, en in het verlengde daarvan de totale renovatie van onze voortuin, en - waarom ook niet - meteen ook de achtertuin.
Maar vooral spannend waren de examenperikelen van dochterlief. Om een lang verhaal een successtory te maken: Yes she can!! Onze miss in haar missie geslaagd: het eindexamen in ruime mate behaald, de doelstelling – 8 gemiddeld – ruim binnengesleept. Een formele Cum Laude, wat ons betreft! Een van de drie op haar school. Niet dat het daar om gaat, maar het voelt wel prettig. Ook voor ons, trotse ouders. Belangrijkste is dat zij zo voor zichzelf de weg heeft vrijgemaakt om te beginnen aan de studie van haar voorkeur in de stad van haar voorkeur: geneeskunde in Utrecht. De Domstad is gewaarschuwd: na Jeroen, Sander, Eduard en ondergetekende, wordt Karin de 5e Van der Harst die de Utrechtse poorten binnentrekt.

De officiële examenuitslag-middag was nog even spannend: – na 2 uur lang vergeefs wachten op het verlossende telefoontje van school, want de hoorn lag er enige tijd af? – zelf maar gebeld. Haar klassenmentor fluisterde één voor één de cijfers in het oor, haar gezicht was een film van emoties, en toen zij wist dat het gelukt was: ging ze helemaal door het lint.
Mooi foto moment. Daarna gaat het hele traject gepaard met de nodige rituelen: een Felicitaart met foto-print, zelfgemaakte kaarten en natuurlijk de vlag met wimpel en schooltas. Blijft een vrolijk gezicht, en een beetje melancholie, want Karin is de laatste van de vier, het kwartet is vol!

Voor mij als trotse vader, was dit voor mij een vooruitgeschoven Vaderdag cadeau, een bijzonder cadeau. Ook het uurtje sporten met de zoons, en het boek van vrouwlief en de toiletartikelen zijn natuurlijk welkome vaderdag-gifts. Waarbij ik zelf ook nog de rol van zoon heb te vervullen naar mijn vader toe. Zondag ochtend op de koffie even langs om een gepaste fles jenever met leuke glaasjes te schenken. Altijd welkom, altijd zinvol. Onderweg in de auto, horen we op de radio over een onderzoek waaruit blijkt dat vaders toch het meeste plezier beleven met een zelfgemaakt cadeautje. Een knutselwerkje dat op school is gemaakt, onder leiding van de bezielende handwerkleerkracht. Een zelfgemaakte tekening.
Ik kan dat beamen, want met vier kinderen, heb ik een kast vol bewaarde vaderdag kunstwerken, ontroerend goed (bedoeld), dat gooi je niet weg, toch.

Het brengt me op een idee. Bij mijn ouders aangekomen, duik ik de hobbykamer van moeders in, en flans met een simpele stift een kinderlijke tekening in elkaar: een boot op zee, voor de kust van Scheveningen, een vuurtoren, een tafeltje met een fles jenever. Snelle schetsen, uit het hart, en met de mooiste kinderletters die ik kan produceren schrijf ik op de tekening: Voor Papa! (Je zult zo’n tekening maar krijgen, van je 55 jarige zoon :) )

Maar zie: mijn vader, de krasse knar, vond het geweldig. En moeders lag in een deuk.
Missie geslaagd. Vaderdag Cum Laude.