TMI-a, of het Nachtkastje syndroom

Vanmorgen werd ik wakker naast mijn nachtkastje. Nou ja, nachtkastje? Het is een halfhoog boekenkastje, dat mooi past tegen het korte muurtje naast mijn bed. Nou ja, mijn bed? Het is óns bed, tweepersoons. Ik bewoon het linkermatras, gezien vanaf het voeteneinde. We kozen bewust voor losse matrassen, om elkaar niet te storen door ieders nachtelijk gedraai, wat trouwens wel gezond schijn te zijn voor de bloedsomloop - dat draaien dan, niet het storen. Het feit dat snurkgeluid zich niets aantrekt van losse matrassen, is een ander verhaal; gelukkig kunnen we er allebei wat van. Op de beste momenten snurken we zelfs synchroon, en hebben we er geen van beide last van. Al weet ik niet, hoe de buren het hebben met onze dubbelsnurk.

Het nachtkastje dus. Dat vooral dienst doet als boekenkastje, want ik lees veel in bed. Maar er zit niet echt structuur in. Dat ik meestal vijf of meer boeken door elkaar lees, is nog te overzien, maar daarnaast zijn er ook tijdschriften, vakbladen, weekend-bijlagen en hier en daar een voorbijkomende handleiding (van de nieuwe iPhone, recentelijk). Je wilt bijblijven per slot van rekening.

Terwijl mijn ogen moeizaam scherp stelden, bijziend als ik ben, drong tot me door dat het weer eens zo ver was: een acute TMI-A: = Too Much Information-Alert! Want er lag weer te veel leesvoer rondom. Een boek over de werking van muziek op onze hersens, een aangrijpend verslag van een familie over een vergeefse zoektocht naar hun ontvoerde en waarschijnlijk door Colombiaanse guerrilla’s vermoorde zoon/broer, twee gedichtenbundels, een boekje over taalgeschiedenis, een studie over al dan niet maakbaar geluk en mentaal vermogen, een historische thriller. En meer: diverse edities van Onze Taal, van EOS, Computer Idee, een stapel weekendbijlagen van de Volkskrant en Financieel Dagblad. En die kranten zelf moet ik ook nog….. Help! Alert! Too Much Information! . Zeker in combinatie met een weekje tv beelden en deskundigencommentaar over Haïti, de commissie Davids, de financiële crisis, …de .. Help! Too Much Information! 

Naar adem snakkend schiet ik overeind, en voel meteen - Au! - een scheut in m’n linker hamstring, Oh, ja die was er ook nog, verrekt bij het schaatsen, met een zwartblauw dijbeen als medaille. ‘Een Hematoom’ riep dochterlief meteen toen ze de plek zag. (Zij kan het weten, als student geneeskunde. Maar dat terzijde. )

Ik kleed me snel, want ik weet dat nu nog maar één ding helpt: de hond uitlaten. Beneden zie ik dat de twijfelsneeuw die gistermiddag mottig inzette de hele nacht heeft doorgezet. De wereld is weer wit! Het blijft mooi. Witte deken van vrede. Dempende watten voor een overborrelend brein. Noodpreventie ter voorkoming van een TMI-I, een Too Much Information Infarct, dat leidt tot langdurig apathisch staren. Alles beter dan dat.

Ik start de hond en stap de sneeuw in. Stoere sporen stappend in de maagdelijke sneeuw. Bij de weilanden zie en hoor ik duizenden verzamelde trekganzen, die als op commando in één enorme wolk opstijgen en luid communiceren het luchtruim kiezen. Wat een mooi gezicht, ‘fabeltastisch’ hoor ik een voorbijganger fluisteren. En zo is het. Ik laat het over me komen, en voel hoe de gevarenmeter weer in het groen zakt. Gevaar geweken. Er droomt zelfs een zilverreiger voorbij.

Straks eerst maar eens het nachtkastje opschonen... 




tIp: klik op de foto's voor vergroting.