Aldus, Vijftig Plus.
Vandaag is de laatste dag van mijn 52e levensjaar. Morgen draait het eindcijfer van mijn jaarteller door naar de 2. Ruim 50 plus dus.
Hoe oud word je nu? Vraagt de al lang meelevende partner, mij plagerig mij confronterend met de eindigheid van het grote wonder, het bestaan.
25! probeer ik er een luchtige draai aan te geven.
Maar de onbestemde ondertoon is hoorbaar en voelbaar.
Zo erg is het toch niet om oud te worden?
Goed bedoeld, maar niet erg tactisch. Ze had natuurlijk ook kunnen zeggen:
52, dat is toch helemaal niet zo oud?!
Of nog beter:
52 is helemaal niet oud! En voor mij zeker niet, want in bed is het nog net als of je 25 bent!
Dat laatste verzin ik er maar even bij, als extra verzinsel. In werkelijkheid is het natuurlijk niet meer zo. Allang niet meer. Zelfs op mijn 25e viel het nog wel mee, denk ik nu, maar dit terzijde.
Met alle respect, zo gaat het leven. Van oude mensen en dingen die voorbij gaan, waarmee Couperus vast ook dat soort activiteiten bedoelde.
De wellust die vroeger zo onuitblusbaar door het lijf leek te razen, is sluipenderwijs afgezwakt tot een aarzelend waakvlammetje in een matig onderhouden geiser. Natuurlijk, als je maar lang genoeg aan de knoppen draait, slaat er nog wel even wat aan, maar het zakt weer wel snel terug tot de spaarstand.
Moet ik daarom bij de pakken neer gaan zitten? Feitelijk niet natuurlijk. Biologisch gezien is het werk gedaan, naar tevredenheid van de Schepper, neem ik aan. Mijn genen zijn in een succesvol één-tweetje afgemixt en leven verder in een viertal variaties.
Geen 100% klonen, maar wel veel herkenbare trekjes. Moeder voorspelde het al: als je kinderen hebt, begrijp je pas hoe irritant je zelf vroeger soms voor je omgeving moet zijn geweest. Maar je zou ze niet willen missen. En zo komen er meer inzichten als je ouder wordt. Dat is een van de aspecten van het 50-plus-schap. Al komt veel inzicht te laat om er nog wat zinnigs mee toe doen. Behalve dat je het door kunt geven aan je kinderen, die op hun beurt pas over een jaar 30 zullen begrijpen wat je nu bedoelt. Nou ja, laat maar.
Laten we er vooral positief tegen aankijken. De mooie punten van het ouder worden: het vooruitzicht van kleinkinderen, samen genieten van een lang en naar omstandigheden gezond pensioen. Bevrijd van de last der lust – al brengt een fijn geproportioneerde jonge buurvrouw die langs wandelt nog wel een flakkering teweeg van het waakvlammetje. Maar verder. Laat maar komen die oude dag: 50-plus. Plus Wat? Plus nog vele jaren. En alles wat ik daarin nog hoop te be'leven.' Nooit te oud om een weblog te beginnen...
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten